Ook in 2018 wordt de fotowedstrijd ‘Nature Photographer of the Year’ georganiseerd – voor alle natuurfotografen. Dus onderwaterfotografen, stuur nu je foto’s in! 

Foto: Shane Gross, prijswinnaar categorie Onderwaterfotografie – Nature Photographer of the Year 2017 contest

Zullen we het proberen? Dit jaar een onderwaterfotograaf die wordt uitgeroepen tot ‘Nature Photographer of the Year’?

De “Nature Photographer of the Year” contest 2018 is open voor natuurfotografen wereldwijd, zowel amateurs als professionals, jong en oud. Er zijn diverse categorieën, waaronder de categorie Onderwater.  De competitie voor de categorie jonge fotografen staat open voor jongeren die op 1 september 2018 nog geen 18 jaar zijn. De ingezonden beelden mogen over de gehele wereld gemaakt zijn.

Laat jij zien hoe mooi de natuur onder water is!?!

Foto: Shane Gross, prijswinnaar categorie Onderwaterfotografie – Nature Photographer of the Year 2017 contest

Algemene deelnamevoorwaarden
Alle beelden dienen in de vrije natuur gemaakt te zijn. Alle beelden getuigen van respect voor het onderwerp en de omgeving. Beelden die tot stand gekomen zijn door verstoring of aantasting van de omgeving, zijn niet toegestaan.

Foto: Claudio Contreras, prijswinnaar categorie Onderwaterfotografie – Nature Photographer of the Year 2017 contest

Categorieën
De “Nature Photographer of the Year” contest 2017 bestaat uit negen categorieën voor individuele beelden (volwassenen), een categorie voor jeugdige fotografen en de Nature Talks ‘Fred Hazelhoff Award’ voor een portfolio.

C1       Vogels
C2       Zoogdieren
C3       Andere dieren
C4       Planten en Paddenstoelen
C5       Landschappen
C6       Onderwater
C7       Nature art
C8       Mens en Natuur
C9       Comedy
C10     Jeugd 10-17 jaar
C11     Fred Hazelhoff Award (portfolio)

De Fred Hazelhoff Award is voor fotografen die een samenhangend portfolio van 8 -12 beelden kunnen leveren.

Prijzen
Per categorie zal de jury een categoriewinnaar, een runner-up en 3 highly commendeds aanduiden. De categoriewinnaars winnen een geldbedrag van 500 euro. De runner-ups winnen product prijzen ter waarde van 250 euro. De highly commended is vooral een eer die de fotograaf te beurt valt en een aanmoediging. De winnaar van de jeugdcategorie krijgt een productprijs van 250 euro. De runner-up van de jeugdcategorie krijgt een product prijs van 125 euro.

Uit de 9 categoriewinnaars van categorie 1 – 9 zal de jury een overall winnaar kiezen die zich “Nature Photographer of the Year 2018” (NPOTY) mag noemen. Bovenop de gewonnen categorieprijs mag de overall winnaar de hoofdprijs met een waarde van 2500 euro cash in ontvangst nemen. Hiermee heeft de overall winnaar een geldbedrag van 3.000 euro gewonnen!

Elke winnende foto zal in op de expositie hangen van Nature Talks Photo Festival! Daarnaast krijgt de winnaar zijn beeld, op een prachtige fotoprint van Xpozer (sponsor wedstrijd) van 80 x 120 cm, na de expositie thuis gestuurd. Verder komt er een rondreizende expositie “Nature Photographer of the Year” die musea, bedrijven en openbare ruimtes gaat aandoen.

Naast deze prijzen is er de Fred Hazelhoff Award voor het beste portfolio. Naast een geldbedrag van 1.000 euro ontvangt de winnaar een bokaal.

Het totale prijzengeld zal maar liefst meer dan € 25.000 zijn, waarvan veel grote geldprijzen en verder aantrekkelijke fotografie artikelen. Wij zullen continu een update geven over de prijzen, zodat er naast de nu genoemde prijzen een upgrade zal zijn voor de winnaars.

De prijsuitreiking zal plaatsvinden tijdens het Nature Talks Photo Festival 2018 op zaterdag 10 november 2018 in de Reehorst te Ede.

Inzending
De inzendtermijn eindigt op 2 september 2018 om 23:59 uur.

Kijk voor alle informatie over de wedstrijd, voorwaarden en inzenden op de website van Nature Photographer of the Year, die wordt georganiseerd door Nature Talks, het festival voor natuurfotografen op 10 en 11 november (met op zondag ook de speciale DuikeninBeeld-dag).

OK, sind Sie fertig? Let’s geht lossssss. Scuben! En hop, daar laat ik mijzelf verder de Traun in glijden, mee met de stroming die onze groep van acht onmiddellijk te pakken heeft. We hebben van Franz, de zeer ervaren begeleider en eigenaar van duikcentrum Atlantis Qualidive, de instructie gekregen om gelijk te proberen naar de overkant te zwemmen aangezien de stroming ons anders richting de eerste rotspartijen zal voeren die in het midden van de rivier lagen. En daar wil je niet op vast komen te zitten, kan ik uit ervaring zeggen!

Met de auto

Jeroen en ik hebben deze zomervakantie (2017) het plan opgevat om een paar weken naar Salzkammergut in Oostenrijk te gaan. Met de auto zodat we niet de vele duikspullen hoeven af te wegen zoals we dat bij een exotisch oord wel dienen te doen. Maar ook met het doel om eens niet alleen onder water te vertoeven maar ook boven water prachtige wandelingen te gaan maken en de heerlijke specialiteiten van de streek te gaan proeven.

We hebben thuis al één “highlight” besproken. Vorig jaar hebben wij op BOOT Düsseldorf, een beurs waar boten en watersporten in alle soorten en maten tentoongesteld worden, een paar enthousiaste mannen gesproken die het Salzkammergut Totalpakket aanbieden.

Het Salzkammergut Totalpakket bestaat uit zes overnachtingen met ontbijt, zes duikdagen (ongelimiteerd) met flesvullingen en begeleiding. Dit pakket is door drie duikscholen samengesteld om zo de diversiteit van de verschillende meren en de rivier de Traun te laten zien en om je zo een eerste indruk te laten vormen van het duikgebied.

Wij beginnen bij duikcentrum Under Pressure, gestationeerd in Weyregg am Attersee. Bij aankomst in het stadje worden we welkom geheten door de eigenaar van Hotel Restaurant Bachtaverne. Hier gaan wij de eerste vier nachten verblijven. Bachtaverne ligt naast het duikcentrum, erg handig. Naar later blijkt, is de hoteleigenaar ook nog een vermaard kok, die lokale gerechten maakt waar de gehele omgeving op af komt. Wij hebben ons de maaltijden dan ook goed laten smaken!

Gregor Bockmuller, ook wel Bocki genoemd, vangt ons bij het duikcentrum op en bespreekt de duikdagen en de wensen met ons. Wij krijgen al snel door dat deze zomerperiode niet de beste tijd is om in de meren te duiken. Doordat het de warmste zomer is die ze in tijden hebben gehad in Oostenrijk is de algengroei flink aanwezig in het water. Dit zorgt voor troebel tot zeer troebel zicht. Heel erg jammer want de meren kunnen glashelder zijn.

Attersee

Op de warmste dag sinds tijden, waarop iedere Oostenrijker besluit om aan de waterkant verkoeling te zoeken, besluiten wij, na een flinke zoektocht naar een parkeerplaats, onze eerste duik te gaan maken in de Attersee. Zwetend je natpak aantrekken in 37 graden is niet echt fijn, afdalend naar 10 meter diepte wordt het al snel 11 graden, beetje veel verschil hoor!

Na deze duik krijgen we van Bocki de tip om naar de Langbathsee te gaan. Daar is meestal zeer goed zicht. Maar helaas, ook daar troebel en wazigheid troef en zelfs een zeer spooky moment. Op tien meter diepte ben ik Jeroen op de foto aan het zetten en horen wij ineens kinderstemmen en gelach. Ik denk nog dat het van in het water spelende kinderen boven ons aan de wateroppervlakte moet komen, maar draagt dat werkelijk tien meter diep? Wij kijken elkaar vragend aan en gaat met een lichtelijk unheimisch gevoel verder met onze duik.

Op dag drie van ons duikpakket worden wij door Bocki doorverwezen naar Franz van Atlantis Qualidive in Desselbrunn, een prachtig gelegen duikcentrum aan de rivier de Traun in het Natura 2000 Schutzgebiet. Hier krijgen wij te horen dat het water helaas te laag staat om een duik in de rivier te maken, maar wij kunnen wel mee met het Flussschnorcheln. De ‘5000 Fische Tour’ wordt ons aanbevolen en Franz zelf gaat met ons mee. Dat belooft wat.

Flussschnorcheln

En daar gaan we dan….. best snel met de stroming mee, ondertussen onder water kijkend naar snoeken, forellen en barbelen. We zien zelfs een zeer zeldzame Huchen (Donauzalm). Helaas heb ik daar geen beelden van. Het is sowieso erg lastig om foto’s te maken van de dingen die ik zie. De gigantische scholen barbelen zitten dicht tegen de bodem aan en ik krijg mezelf met geen mogelijkheid diep genoeg onder water, hoeveel hoekduiken ik ook probeer te maken. Zonder lood, want dat mag je niet om natuurlijk omdat je moet drijven, en met een 7mm duikpak is dit een bijna onbegonnen zaak. Een fisheye lens is prachtig maar je moet echt dicht op je onderwerp zitten om deze goed op de foto te krijgen.

We moeten regelmatig lachen als Franz door zijn snorkel enthousiast roept dat er weer een school in aantocht is. Franz weet precies waar de scholen zich bevinden, en vertelt er prachtige verhalen over wanneer we tussendoor even aan de kant van de Traun in de luwte bijkomen. Op die momenten zie ik ook regelmatig zoetwaterkreeftjes die met hun kraaloogjes die rare Scubers gade slaan.

Flussschnorcheln kan ik iedereen aanraden! Het is leuk, leerzaam en lachen. Er zijn veel rustige ‘zweefmomenten’, maar het is ook oppassen geblazen. Bij stroomversnellingen moet je goed de leider volgen omdat je anders onaangenaam verrast wordt door een botsing met een paar stenen of een halve boomstam! Wat voel je je dan soms nietig in het water. Het levert wel een paar lachsalvo’s op. Lastig hoor, met een snorkel in je mond….

Helaas moeten wij onze tweede duik in de ‘achtertuin’ van de duikschool na 15 minuten al afbreken omdat we echt geen hand voor ogen zien. Door werkzaamheden aan een waterkrachtcentrale verderop in de rivier is het zicht zo slecht dat we het al snel voor (niet) gezien houden. Wij doen daarom de snorkeltoer voor een tweede keer.

Bijzondere plek

Dag 5 is mijn verjaardag en Bocki heeft een superplek voor ons in gedachten. We gaan samen met hem naar een duikstek die nog niet bij veel mensen bekend is. Ik snap ook wel waarom. Als we aan komen rijden, moet je de ingang naar deze plek echt weten te vinden.

Een paar naaktzwemmers verjagend omdat ze bij het zien van mijn camera denken dat ik ze onder water op de foto ga zetten, is er verder niemand op de duikstek. Het water is fris maar boven verwachting helder, de zon schijnt en wij zijn de enige duikers! Het wordt een prachtduik met vele indrukken. Soms klauteren we met fles en camera over ondiepe stukken, kijken we elkaar lachend aan onder een kleine waterval en schudden we ons hoofd in verbazing hoe we toch ooit hier terecht zijn gekomen. Het is één van de meest gedenkwaardige verjaardagen die ik heb meegemaakt!

Gosausee

De laatste twee dagen van ons duikpakket verblijven wij aan de Vorderer Gosausee in Pension Gasthof Gosausee naast de op een heuvel gelegen Tauchclub Dachstein-Salzkammergut. De Gosausee ligt 933 meter boven de zeespiegel (let op instellen duikcomputer) in een UNESCO regio. Met uitzicht op het Dachsteinmassief (gletsjer), koeien met bellen om hun nek en heerlijk weer is het daar goed. Het hotel ligt pal aan de Gosausee en je kunt er prachtige wandelingen maken rondom het meer. Het is een erg fotogenieke plek. Er gaat een gondel naar boven de berg op (houdt rekening met duiken en de hoogteverschillen) waarna je verschillende routes naar beneden kunt lopen.

Er worden veel technische duiken gemaakt in de Gosausee. Bijna alle duikers daar hebben sidemounts en droogpakken als standaard. Wij hebben op advies van Bocki zowel onze droog- als natpakken meegenomen en dat is heerlijk. Want onder de 10 meter koelt het echt af in de meren.

De Gosausee is een stuwmeer. In de zomer is het meer ongeveer 96 meter diep, in de winter wordt het waterpeil naar beneden gebracht om zo elektriciteit op te wekken voor de huishoudens. Er komen dan zaken droog te liggen die je in de zomer niet ziet zoals de trap op de foto. Het water hier was redelijk helder maar volgens Herman en Stefan, onze duikleiders, viel het zicht erg tegen. Er is weinig begroeiing onder water en de bodem bestaat uit kiezelstenen, zand en rotsblokken.

We worden deze week goed opgevangen door de verschillende duikcentra en er wordt echt meegedacht over wat voor ons de beste duiken kunnen zijn. We realiseren ons dat we niet in het juiste jaargetijde hierheen zijn gegaan om te duiken in glashelder water maar we genieten van alles van Salzkammergut ons te bieden heeft en dat is veel!

Het is een mooi begin van onze vakantie!

Meer informatie over het duikpakket: www.salzkammergut-total.at

Wat een blote madam en een ezel met elkaar gemeen hebben? Je leest het in het duikreport van Dirk Van den Bergh!

Datum: 29-06-2018
Duiklocatie: Boomgaardplas en De Beldert

Ik neem deel aan de Gelderse DuikForum Dagen, een georganiseerd weekend (alvast een pluim voor de organisatie!), met duiken in verschillende zoetwaterplassen van Gelderland.

Afspraak vrijdagmorgen om 10.00 uur bij de Boomgaardplas in Kapel-Avezaath. Nooit van gehoord! Gelukkig is er de duikinfo op internet en heb ik navigatie in de auto! In de duikersgids lees ik dat het zicht er vaak kraakhelder is en er veel leven te zien is.

Ik krijg Arian Van der Heijden toegewezen als buddy. Hij heeft al in deze plas gedoken en zal de duik leiden. We springen van de steiger in het water. Zicht? Waar is dat kraakhelder zicht? Het duikplan is om de omtrek van de vijver af te duiken langs de oeverwand. We zijn al een tijdje onderweg alvorens ik iets interessants zie: een beeldje van een eend met daarop wat mosseltjes.

Voor de rest komen we wat boomstronken tegen en eindelijk een schooltje voorntjes, maar is het vooral zaak om mijn buddy niet kwijt te geraken! Mijn camera heeft door het speciale licht dat door het stof dringt last met de witbalans, dus weinig mooie beelden. We gaan in het begin even dieper, maar onder de 7 meter is de temperatuur van het water slechts 10° … Terug naar de 4 meter diepte, waar dit 20° is! Na 95 minuten zit ik op 40 bar en gaan we aan de oppervlakte kijken waar we ons bevinden. Oeps! Nog een heel eind van de steiger! Dan maar aan de oppervlakte verder en het laatste gedeelte nog even onder water. Aan de kant zijn ze al heerlijke hamburgers aan het bakken!

De tweede duik doen we in De Beldert. Hier is Willem Tel mijn buddy. Met Willem heb ik al in de Boschmolenplas en de Bergse Diepsluis gedoken. Het is trouwens via hem dat ik de uitnodiging om deel te nemen kreeg. Hij heeft hier al gedoken en stelt voor om niet naar de objecten te duiken omdat daar weinig leven zit en het koud is. Hij weet te vertellen dat er aan de andere kant een steur zit, maar dat de kans om hem te vinden klein is. Een uitdaging, so let’s go!

Het zicht is hier heel wat beter! We passeren eerst langs een autowrak waarin al een hele tijd een snoek leeft. En ja hoor, hij is thuis! Hij is gekwetst aan de lip – waarschijnlijk door een vishaak – en hierdoor liggen de tanden bloot. Niet bijten hé!

We komen nog een beeld van een “blote madam” en een ezel tegen, maar vooralsnog weinig leven, uitgezonderd de mooie slakjes en boomstronken met mosseltjes. We speuren voortdurend in de verte naar de steur, maar vergeefs, ondanks het zeer goede zicht. Het water is hier iets warmer op 8 meter: 14°, maar we vinden de 18° op 6 meter aangenamer! Na 47 minuten maken we rechtsomkeer op een diepte van 3 meter. We banen ons een weg tussen de waterplanten. Hier zien we veel leven, voornamelijk grote scholen voorntjes (ik veronderstel toch dat het die visjes zijn) en enkele baarzen. De lichtinval is prachtig. Maar plots zie ik in mijn rechterooghoek een andere inval … een donkere plek … wow, wow, wow … het is de steur die zomaar naast me komt zwemmen. Ik krijg de tijd niet om Willem te verwittigen, want die hangt iets hoger op een afstand. Vlug de camera aan en de steur blijft gelukkig nog een eindje naast me zwemmen. Dan draait hij af en neemt me mee naar de diepte. Dit voel ik aan de temperatuur, want beseffen doe je dat niet terwijl je aan het filmen bent! Dag steur en bedankt hé!

Mijn buddy zie ik in de verte en heel wat hoger signalen met zijn lamp geven. Terug er naartoe en hem duidelijk maken dat ik de steur gezien heb! Dat is wel balen voor Willem … We komen nog veel visjes en baarzen tegen en na 82 minuten zijn we terug aan de steiger. Dit kunnen we wel écht duikersgeluk noemen: voor de eerste keer in De Beldert en de steur ontmoeten waar sommigen al jaren naar op zoek zijn! De flessen worden gevuld in het prachtige duikcentrum en daarna rijden we naar onze logeerplaats, camping Boszicht in Laag-Soerden. Het is 50 minuten rijden door de prachtige natuur van Gelderland.

Daar wacht ons een heerlijke “rijsttafel”, een echt smulfestijn. Na het eten geeft Jos Broere een lezing over compositie en belichting bij onderwaterfotografie en de avond wordt afgesloten rond de vuurpan.

Onderstaande video in HD1080p bekijken voor de beste kwaliteit.

De Nederlandse ministers van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap en van Defensie richtten deze week een brief aan sportduikers over ons erfgoed onder water. 

Onderzeeër E5. Foto: Cor Kuyvenhoven

«Nederland heeft een rijk maritiem verleden. De tastbare overblijfselen van dit verleden bevinden zich veelal onder water, onder meer in de vorm van talloze scheepswrakken, binnen en buiten Nederland. Deze wrakken zijn een bron van herinnering, beleving en kennis. Het zijn vaak ook ecologische hot spots. Voor nabestaanden van mensen die op zee zijn omgekomen, hebben de wraklocaties bovendien een zeer persoonlijke betekenis. Het is de laatste rustplaats van hun dierbaren.» Zo schrijven de ministers Ingrid van Engelshoven en Ank Bijleveld.

Dankzij onder andere sportduikers worden er steeds meer wrakken ontdekt. De vindplaatsen zijn voor steeds meer mensen toegankelijk, wat de vondsten ook kwetsbaar maakt. Wrakken kunnen -bedoeld en onbedoeld- schade oplopen.

De grotere toegankelijkheid maakt dit erfgoed helaas ook kwetsbaarder. Het vinden en bezoeken van een wrak kan er toe leiden dat erfgoed, bedoeld of onbedoeld, wordt beschadigd. De met hun opvarenden gezonken oorlogsschepen nemen daarbij een bijzondere positie in. Deze schepen, veelal gezonken in de Eerste en de Tweede Wereldoorlog, worden als oorlogsgraven beschouwd.

Regels

Met het oog op de kwetsbaarheid willen de ministers nogmaals de geldende kaders die voor de omgang met onderwatererfgoed zijn gesteld, onder de aandacht brengen en geven ze aan dat de ministeries de zorg voor het onderwatererfgoed samen met sportduikers wil vormgeven. In het kort:

• Erfgoed mag in de Nederlandse kustwateren en de aansluitende zone niet worden verplaatst of verwijderd.
• Ook buiten de kustwateren moet zorgvuldig met erfgoed worden omgegaan, ook als is de Erfgoedwet daar niet van toepassing.
• Wrakken van oorlogsschepen, waar dan ook ter wereld, mogen niet betreden worden zonder de expliciete toestemming van de vlaggenstaat. Ook mogen voorwerpen niet worden meegenomen.
• Uit respect voor de nabestaanden van opvarenden is het bovendien belangrijk om terughoudend om te gaan met het verspreiden van filmbeelden en foto’s van de wrakken, op social media, of andere communicatiekanalen.

Belangrijke rol voor sportduikers

De rol van sportduikers is voor de overheid van groot belang.  Sportduikers spelen een grote rol bij het behoud en beheer van het erfgoed onder water. Door middel van een aantal pilots is de afgelopen jaren verkend hoe de rol van sportduikers in de maritieme erfgoedzorg vorm kan krijgen en hoe belemmeringen bij de samenwerking kunnen worden weggenomen. Hier zullen de komende tijd verdere stappen in gezet worden. De internationale afspraken blijven daarbij uiteraard van kracht.

De overheid wil de komende jaren de zorg voor het onderwatererfgoed intensiveren. Het onderwatererfgoed wordt beter in kaart gebracht. Er komt meer onderzoek naar wrakken die worden bedreigd door erosie. Ook bij provincies en gemeenten komt het onderwerp steeds hoger op de agenda te staan. De ministers: «We willen bij dat alles graag samen met u optrekken!»

Klik hier voor de gehele brief.

De Slikken van Flakkee is waarschijnlijk niet de eerste plek waar je aan denkt om het water in te gaan, maar Duikreporter Ad Aleman trotseert de stoffige wegen en wilde dieren voor een bijzondere snorkeltocht.

Datum: 03.07.2017
Duiklocatie: Grevelingenmeer Slikken van Flakkee

Ik ga er zeker een paar keer per jaar naar toe om te snorkelen. Na een rit over een stoffige weg over de Slikken, waarbij meestal de Heckrunderen, Fjordepaarden en Schotse hooglanders te zien zijn kun je vrij eenvoudig te water bij het aanlegsteiger. Onder dit steiger is het enorm begroeid met anemonen, zakpijpen enz. Maar door dit steiger en de zon kan er een prachtige lichtval onstaan op de begroeing van de palen. Hieronder een kleine foto impressie van mijn laatste tocht.

Tijdens de tweede dag van het duikweekend heeft Duikreporter Dirk Van den Bergh wat pech onder water. Gelukkig weet hij zichzelf te bevrijden en kan hij genieten van de rest van de duik in Bussloo.

Datum: 30-06-2018
Duiklocatie: Bussloo (Schurinkshof)

Tweede dag van de Gelderse DuikForum Dagen.

Wat is het toch heerlijk om zo midden in de natuur te ontwaken! De camping is heel rustig gelegen. Ik ga me wassen en ondertussen even dag zeggen aan de paardjes. Het is prachtig weer. Iedereen zorgt voor zijn eigen ontbijt en daarna vertrekken we naar Bussloo.

Voor wie het al een tijdje geleden is dat je er gedoken hebt: er is een nieuwe steiger, maar geen enkele duiker gebruikt die … Daar is niet goed over nagedacht of misschien alleen bedoeld voor de zwemmers ???

We gaan er dus in langs de schuine kant. Mijn buddy is Anne Jan Horenga en hij kent de duikstek. We duiken naar het platform en van daar zijn touwen gespannen die je naar verschillende objecten leiden. Leven is er niet te bespeuren onderweg, op een slakje na (misschien wel een lege schelp) en begroeiing is er evenmin. Als eerste object komen we een lijnbus tegen. De enige baars die ik zie vlucht snel weg onder de bus …

We gaan de bus in en … ja, net zoals ik gisteren duikersgeluk had, heb ik nu duikersongeluk … Terwijl ik aan het filmen ben wordt ik plots tegengehouden. Blijkt dat ik vast zit aan een ketting! Mijn buddy is voor mij en verlaat de bus. Ik blijf rustig en na wat geknoei kan ik mezelf bevrijden. Mijn buddy komt ondertussen zien waar ik blijf. Toch niet erg veilig zo’n ketting die aan het plafond hangt te slingeren! Zou ik écht de eerste zijn die het overkomt?

We volgen het touw naar het wrakje. Ook hier geen leven … Daarna volgen we het touw verder en na een bocht komen we terug bij het platform uit. We verlaten nu de touwen en gaan ondieper snuffelen in de hoop wat leven tegen te komen, maar vergeefs. Na 63 minuten zijn we terug aan de steiger.

Aan de kant worden de worstjes warm gemaakt en zitten we allemaal gezellig samen. Er zijn er toch die wat leven gezien hebben: Willem en Jos zelfs twee vette palingen …

Het plan was om daarna naar duikstek Bronsbergen te versassen, maar er wordt een bericht ontvangen dat het zicht daar slecht is en daarom maken we een tweede duik ter plaatse.

Mijn buddy is Berry Bruekers en we gaan op zoek naar de palingen van Willem en Jos. Die zitten bij de bandenpyramide. Het is een eindje zwemmen. Onderweg komen we een stelling met daarop twee mooie beeldjes van bouwvakkers tegen.

Op het moment dat ik de pyramide rechts van me zie is mijn buddy verdwenen … Ik ga naar boven om te kijken, maar voor ik aan de oppervlakte ben is hij er al terug. We zoeken onderaan in de banden naar de paling, maar achteraf blijkt dat hij bovenin in een band zat … Het was er al stoffig, we maken tijdens het zoeken nog wat stof bij en we zijn mekaar nog eens kwijt … We zien mekaar terug aan de oppervlakte. We zitten helemaal in de hoek van de plas en keren ondiep, langs de rietwand, terug naar de steiger. Onderweg komen we eindelijk wat leven tegen, al zijn het enkel wat kleine visjes …

Terug naar de camping en terwijl we van een hapje en een drankje genieten wordt er voor de barbecue gezorgd. Ik heb mijn gitaar bij en het geweldige decor zorgt voor een geslaagd optreden! Iedereen is in the mood en het wordt later en later en later …

Onderstaande video in HD1080p bekijken voor de beste kwaliteit

Niet alleen duiken in Zeeland is mooi, maar snorkelen ook! Duikreporter (of eigenlijk snorkelreporter) Ad Aleman fotografeerde zeebaars, paling en zeedahlia tijdens zijn snorkeltocht bij de Blokkendam in de Noordzee.

Datum: 30.06.2017
Duiklocatie: Blokkendam Brouwersdam Noordzeezijde

Het is springtij geweest en er staat een zwakke oostenwind, dus geschikt om met laagwater een snorkeltochtje te maken buiten langs de blokkendam. Het water lijkt redelijk helder, maar het zicht neemt snel af tot 50 cm, Even denk ik om er mee te stoppen, maar omdat er onder handbereik een grote vis onder me door zwemt, ben ik benieuwd naar wat ik nog meer tegen kom. Gelukkig wordt het zicht hoe verder dat ik naar het zuiden zwem steeds beter, tot wel 2 meter. Al vrij snel komt een volwasen zeepaling (Conger conger) in beeld.

Goed kijkend in alle gaten van deze kunstmatige grotten wordt beloond met een ontmoeting met zeebaarzen, in lengte varierend van 50 tot 100 cm. Het uiterste van wat ik uit mijn Olympus TG-5 kan halen heb ik nodig om ze onder deze vrij donker omstandigheden bij het aanwezige licht te kunnen vastleggen ( ISO 800, 1/15 sec., RAW, bewerkt in Lightroom).

Veel zeedahlia’s zitten op niet veilig bereikbare plaatsen, maar een paar mooie slibannemonen wel.

Elke onderwaterfotograaf heeft zijn eigen stijl en voorkeuren! En dat brengen we in beeld met een reeks portfolio’s van bekende en minder bekende onderwaterfotografen. In dit vierde deel is het de beurt aan Rob Aarsen!

Rob Aarsen (1964) is een zeer ervaren onderwaterfotograaf die al fotografeerde toen ikzelf nog een brugpieper was. Rob begon met duiken in 1982 en heeft dus al heel wat draaiuurtjes gemaakt. Hij woonde toen nog bij zijn ouders thuis in Sluiskil. De dichtstbijzijnde vereniging was net over de grens in Zelzate (België), zijn eerste brevet is dus een NELOS-brevet. Tegenwoordig woont Rob in Amersfoort, waar hij lid is van de NOB-duikvereniging Aqua Holic. Sinds 2015 is Rob -voor de tweede keer- hoofdredacteur van de Onderwatersport (het blad van de NOB).

Zelfstudie

Onderwaterfotografie pakte hij op in 1991. Hij fotografeerde al een tijdje op het droge en zocht iets om het duiken interessanter te maken. Rob: «Door het fotograferen duik ik nu nog steeds, anders was ik allang gestopt.» Van 1991 tot en met 1994 was Rob ook al hoofdredacteur van de Onderwatersport en hij vond het handig om zelf foto’s te kunnen maken. Er was in die tijd lang niet zo veel goed beeld voorhanden als nu. Rob leerde zichzelf onder water fotograferen uit de boekjes van Ruud Roozendaal en woonde af en toe een avond bij van het College van Fotografen en Filmers (het latere Aquashot). Af en toe volgt Rob workshops bovenwaterfotografie, portretten in de studio bijvoorbeeld of macro. «Wat je daar leert, kan je onder water ook toepassen.»

Van analoog naar digitaal

Rob is begonnen in de analoge tijd en gebruikte lange tijd een Nikon 801s in een Miniflex huis van Subal. Deze set had een perfecte ergonomie met een diepe groef voor de rechterduim – je kon het huis met één hand vasthouden en bedienen. Af en toe gebruikte hij ook de analoge Nikonos RS met «de fantastische, enorme zoeker en de 13mm fisheye». Pas vrij laat -vindt hij zelf- stapte hij over op digitaal: eerst een Nikon D80 (crop-sensor) in een ND80 Subal huis, daarna een Nikon D600 (terug naar full frame) in een Nauticam behuizing. Tegenwoordig gaat hij onder water met een Nikon D810 in een Nauticam huis. Met deze camera heeft hij het idee dat digitaal volwassen is geworden. Hier zal hij het voorlopig bij houden.

Rob belicht zijn foto’s met twee Sea&Sea YS-D1 flitsers, soms aangevuld met zijn ‘oude’ YS-D90 en YS-350 voor effecten of tegenlicht. De lenzen die hij onder water gebruikt, zijn een Nikon 60mm macro, 105mm macro, Sigma 180mm macro, Nikon 16-35 zoom en Sigma 15mm FE. Elke onderwaterfotograaf zal het herkennen – je blijft spullen verzamelen. Rob is daarop geen uitzondering. Recentelijk breidde hij zijn set uit met de Nauticam SMC-2 (een macro 4x converter). «De nieuwe groothoek-voorzetlenzen van Nauticam zien er ook veelbelovend uit,» vertelt hij. Ik denk dat ik weet wat zijn volgende aankoop wordt!

Fotograferen vindt Rob écht leuk, maar hij is niet zo zeer een wedstrijdfotograaf. «Competitie legt druk op een activiteit die ik juist onderneem om de druk van alledag een beetje af te reageren.» Eigenlijk heeft hij daar wel een punt, ik herken het wel. Ooit heeft hij deelgenomen aan het Konica Otter festival in Groningen (1994), waar hij een speciale juryprijs en de publieksprijs won met een foto van een Spaanse danseres. In 2018 heeft hij meegedaan aan het Open Nederlands Kampioenschap: «Voor de ervaring en om te weten waar ik sta als fotograaf.»

Publicaties

Robs foto’s zijn regelmatig te zien in de Onderwatersport. «Het lijntje is kort,» grapt hij. Daarnaast hebben de meeste landelijke dagbladen (Volkskrant, NRC, AD) en regionale kranten (met name PZC) zijn foto’s geplaatst bij content over onderwerpen als reefballs, het Oostvoornse Meer, het sepiaseizoen of onderwaterhockey. Maar Rob is duidelijk het meest trots op de foto’s die hij maakte voor de lesboeken van de NOB. Zijn beelden komen daar goed tot hun recht: «Zowel aan de vormgeving van de boeken als aan de inhoud wordt veel aandacht besteed. Bovendien blijven deze foto’s jarenlang zichtbaar.» De lesboeken gaan immers lang mee en staan na de opleiding nog altijd bij mensen in de kast.

Online is Rob online vooral actief op Facebook. Met Instagram is hij net begonnen. Een bezoek aan zijn website, www.in2thedeep.com, is zeker de moeite waard.

Wegkruipen in de zoeker

Over zijn favoriete tak van onderwaterfotografie is hij duidelijk: «In essentie ben ik een reportagefotograaf.» Dat hangt voor Rob samen met zijn vrijetijdswerk voor het blad (nee, het is geen betaalde job!). Hij gaat ergens naar toe en legt vast wat de situatie is of wat er gebeurt. Of hij maakt een portret. Meestal kiest hij dan voor de groothoek-zoom. In ‘vrij werk’ is hij redelijk allround. Macro vindt hij leuk omdat hij supergeconcentreerd moet zijn. Hij kan een uur met spookkreeftjes bezig zijn. Hij ‘kruipt’ dan weg in de zoeker en wanneer hij het water uit stapt, heeft hij zijn hoofd helemaal leeg gemaakt. Visportretten maakt Rob het liefst in het buitenland (TODI schaart hij daar ook onder) vanwege de lenzen die hij gebruikt en de bijbehorende werkafstand. Groothoek en groothoek met model zijn weer heel anders – hij wil vooral de sfeer en het landschap in de foto terug laten komen.

Favoriete omgeving

Bijna elke fotograaf heeft wel een favoriete bestemming. Maar Rob niet! «Ik lig net zo lief in een zwembad met de nationale selectie onderwaterhockey als in een tropische zee met een manta. Qua fotografie is de uitdaging hetzelfde en in ‘ons’ eigen water eigenlijk nog groter.» Die zag ik niet aankomen!
Voor macro geeft hij de voorkeur aan een helling met zand en verspreid wat blokken zodat hij stiekem iets op de bodem kan steunen, zoals Wasini Channel bij Kenia of een strand bij Tulamben op Bali. Voor groothoek heeft hij een voorkeur voor wrakken (Scapa Flow bijvoorbeeld waar hij niet voor niets al drie keer is geweest, of Kroatië waar hij dit jaar nog was) of ruige natuur met riffen, drop-offs en mangroves. Qua landschappen was zijn live-aboard met Siren Fleet in Raja Ampat een hoogtepunt. Voor de korte termijn heeft Rob nog wel een bestemming op zijn bucketlist staan: Lofoten in Noorwegen. Rob is een koudwaterfan omdat hij de kleur van het water mooi vindt en in Noorwegen al het leven net een maatje groter is: «Het water is er glashelder en er liggen ook mooie wrakken.»

Rob hoeft niet zo zeer een bepaalde foto nog te maken. Na het afstruinen van internet heeft hij het idee dat alles zo’n beetje gemaakt is en daar heeft hij niet veel aan toe te voegen. Hij is duidelijk meer op zoek naar een eigen stijl en invalshoek. Samen met Ron Offermans en Marco Heesbeen heeft hij niet zo lang geleden een proefsessie modelfotografie gedaan in een zwembad. Met visagie, vier modellen, achtergronddoeken, flitsers op statieven. Daar heeft hij veel van geleerd en het was ontzettend leuk om te doen (ook voor de modellen). Daarmee wil hij wel doorgaan – mooie serie modelfoto’s voor aan de muur.

Op familiebezoek

Ambities of doelen heeft Rob niet echt. Hij wil vooral goed blijven kijken en daardoor nog meer genieten van de onderwaterwereld. Als hij supermacro doet, is hij eerst een kwartier bezig om op een ander schaalniveau te kijken. Met een knipoog: «Ik duik dan zonder contactlenzen zodat ik alleen dichtbij scherp zie – een voordeel van de leeftijd.» Hij maakt zichzelf als het ware net zo klein als de beestjes waar het hem om gaat. En ligt vervolgens een uur op het live-view-scherm naar spookkreeftjes te kijken en foto’s te maken. Net alsof hij dat uur tussen de spookkreeftjes leeft: «Alsof ik op familiebezoek ben…» Als er dan een geslaagde foto tussen zit, is Rob helemaal blij.

Andere ogen

Kijkt een hoofdredacteur met andere ogen naar foto’s dan een fotograaf? Voordat Rob daar antwoord op geeft, zegt hij: «Ik ben heel blij dat zo veel fotografen het leuk vinden om hun werk in Onderwatersport te publiceren. Zelf vind ik het ook belangrijk dat het blad open staat voor onderwaterfotografen uit Nederland en België: zo veel mogelijkheden om in druk te publiceren zijn er niet.» De kwaliteit van wat hij krijgt toegestuurd, is in de regel hoog.
Bij de selectie van foto’s in zijn rol van hoofdredacteur kijkt hij of het beeld bij de tekst past. Is het een goede illustratie? Vertelt de foto het verhaal? Lezers kijken immers eerst naar de foto’s en besluiten dan of ze het artikel lezen. Voor Onderwatersport is ook de afwisseling tussen groothoek, macro en visportretten, en tussen liggend en staand. De coverfoto is altijd staand. Daar moet links bovenin ‘negative space’ zijn voor het titellogo.

Voorbeelden

Ook een fotograaf als Rob heeft voorbeelden. Filip Staes laat zien hoe het artistieker kan in Zeeland. Stefan Vanfleteren (een ‘bovenwater’-fotograaf) bewondert hij om de sfeer in zijn portretten en landschappen. Voor modelfotografie ontdekte Rob op Facebook Dindi, Gabriele Viertel, Harry Fayt. Of Irena Stangierska – zij maakt onwerkelijke beelden van technische duiken in grotten, steengroeven en ondergelopen mijnen.

Ik hoop dat we in de toekomst nog veel van Robs werk gaan zien. Eens kijken of hij dan ook een heel eigen stijl gaat vinden.

Geniet van zijn portfolio! Klik hieronder op een thumbnail voor de volledige weergave en om de diavoorstelling te starten.

Je zal een Divemaster-opleiding maar als keuzevak kunnen kiezen. Duikreporter Leroy de Pruis deed dat voor zijn opleiding bij het CIOS.

Datum: juni 2018
Duiklocatie: CIOS en Vinkeveen

In mijn 2^e leerjaar begon het duiken al. Hoe kan het ook anders als je een docent hebt die het alleen maar over haar mooie duikverhalen heeft. Vanuit het CIOS in Arnhem kregen wij de mogelijkheid om op duikkamp te gaan in Vinkeveen. Dit leek mij de kans om het duiken eens mee te maken.

De 1^e lessen waren zoals gewoonlijk in het zwembad hier werd eerst goed geoefend voor we daadwerkelijk op kamp konden. Al vanaf het 1^e moment dat ik onder water was vond ik het geweldig en dit was nog maar in een zwembad.

Uiteindelijk was het zover en gingen we naar Vinkeveen voor ons Kamp. 4 Dagen volledig in het teken van duiken. Na de benodigde duiken gemaakt te hebben kreeg ik het officiële papiertje van Open water scuba diver.

Na dit kamp bleef ik het super vinden om te duiken. Er kwam dan ook de mogelijkheid om in mijn 3^e jaar het keuzevak NAUI Divemaster te gaan volgen. Zonder überhaupt na te hoeven denken ben ik hier aan begonnen.

Hoe gaaf is het dat je via school je papieren kan halen. En dat dan ook nog eens met mensen die het net zo tof vinden als dat ik het vind.

Halverwege het jaar werd er wederom een duikkamp aangeboden. Uiteraard wou ik hier weer graag naar toe maar helaas waren er andere verplichtingen. Gelukkig alles toch nog zo ver gekregen om helemaal vanuit België te komen om nog 2 dagen mee te kunnen pakken. Hier kreeg ik de fantastische kans om te helpen de nieuwe duikers op te leiden. Iets wat als Divemaster in opleiding super is om te mogen doen.

Behalve de vele duiken die wij met school maken, proberen wij ook iets te doen aan het green diver initiatief. Om dit voort te kunnen zetten hebben wij namens het keuzevak een schoonmaakdag georganiseerd op duikstek de Groene Heuvels. Van te voren hadden we al wat plekken bekeken waar mogelijk het een en ander lag.

Op de dag zelf verdeelden we ons op in buddyteams van 2 of 3. Met dit team kozen we een gedeelte van de plas om deze schoon te maken.Zowel onder als boven water waren er mensen druk in de weer om alles mooi op te ruimen. Dit met een mooie 15 KG afval als resultaat.

Oftewel, hoe gaaf is het om met een super groep jonge studenten zo’n avontuur te beleven. Het hele jaar samen doen wat je leuk vindt en dat is duiken.

Na een gezellige barbecue zijn er de volgende dag minder duikers te porren voor een duik in Bronsbergen dan voorgaande dagen.  Maar Duikreporter Dirk Van den Bergh gaat op zoek naar het autowrak.

Datum: 01-07-2018
Duiklocatie: Bronsbergen-Zuid

Laatste deel van de Gelderse DuikForum Dagen.

Het was té gezellig gisterenavond bij de barbecue … Ik was al een tijdje op water overgeschakeld toen Jos Broere me toch nog een Duveltje aanbood en kan je dat weigeren? Maar dat heeft hij zich beklaagd: hoe meer alcohol ik drink, hoe harder ik snurk …

Iedereen is al aan het ontbijten terwijl Jos nog aan het bijslapen is!

Veel animo is er niet om te gaan duiken … Slechts 2 buddyparen rijden naar Bronsbergen. Daar gaan we duiken in de zuidplas. Mijn buddy is Sjoerd de Heer. Hij heeft hier al eens gedoken, maar heeft toen het autowrakje niet gevonden. We hebben meteen een duik doel!

Er is slechts één plaatsje om in het water te gaan tussen het riet. De betonnen plaat die er schuin in het water ligt gebruiken we wijselijk niet! Ook hier weer slecht zicht. Over een zanderige bodem blijven we op de 5 meter dieptelijn en na 10 minuten vinden we het autowrakje al! Iets verder ligt een grote autoband en daarin zit een kreeftje.

Nog wat verder zakken we ongewild in een put tot op 8,5 meter maar hier blijven we niet lang: watertemperatuur 10°! Bij het opstijgen hebben we even zicht nihil … Na 26 minuten keren we op de dieptelijn van 3 meter terug. Hier is begroeiing en we zien enkele visjes zwemmen. In een leem wand zien we verschillende kreeftjes in holletjes verscholen zitten.

Na 44 minuten gaan we aan de oppervlakte kijken waar we zijn. We zien alleen maar een rietwand en de uitstap is nergens te bespeuren. We denken dat we er voorbij zijn en gaan onder water een eindje terug langs de rietwand. Hier zien we nog enkele scholen visjes. Nog eens kijken … Nu beseffen we dat we er daarnet nog niet waren! We maakten allebei de fout om alleen maar naar het riet te kijken en niet naar andere referentiepunten … Voor alle zekerheid gaan we nu maar boven water op zoek naar de uitstap. Niet eenvoudig om er uit te geraken: op handen en voeten lukt het uiteindelijk wel.

We rijden terug naar de camping en daar gaan we allemaal samen nog iets eten bij het pannenkoekenkraam.

Einde van een mooi duikweekend waarin ik weer heel wat nieuwe duikvrienden bijkreeg en nieuwe duikstekken leerde kennen. Bedankt Slawek Jach en Willem Tel voor de perfecte organisatie, bedankt duikers en niet duikers voor de gezelligheid en het lekkere eten en hopelijk kan(mag) ik er met editie 2019 ook weer bij zijn!

Onderstaande video bekijken in HD1080p voor de beste kwaliteit.

Het team van duikreisorganisatie Diving Holidays in Haarlem heeft van september tot en met februari plaats voor een nieuwe stagiair. Ben jij die student die aan de slag wil in de reiswereld en ons team komt versterken?

Bekijk alle informatie op onze website of op stagemarkt.nl

De zoekactie naar het lichaam van de Belgische duiker Marc Sluszny heeft een slachtoffer geëist.

De Franse rechter had vandaag na een eerdere negatieve uitspraak alsnog toestemming gegeven om een zoek- en bergingsactie te starten. De Belgische duiker en avonturier Marc Sluszny kwam op 28 juni na een duik in de Font Estramar ten noorden van Perpignan niet terug. De rechter oordeelde eerder dat het risico te groot was voor het speciale duikteam van Spéléo Secours Français (SSF).

Zestien duikers gingen vandaag het water in. Voor de nieuwe zoekactie waren vier dagen uitgetrokken. Vrij snel werd de duik één van de zoekers, een Franse duiker, fataal, meldt VTM. De zoek- en bergingsactie is hierna stilgelegd.

Tijdens een duik in de Nionplas ontdekt Duikreporter Dirk Van den Bergh jonge vis en wordt zijn buddy aan de haak geslagen. 

Datum: 05-07-2018
Duiklocatie: Nionplas

Vandaag gaan er 5 nieuwe 1* van onze duikclub O.S.V. Argonauta Breda afduiken in de Nionplas. Alle leden zijn uitgenodigd om de zegening door Neptunus mee te maken. Afspraak om 19.00 uur.

Ik ben er al om 17.30 uur en maak eerst een soloduik. Ik heb de plas voor mij alleen en mede hierdoor is het zicht uitstekend, behalve op de thermocline lijn die zich tussen de 4 en 5 meter bevindt. Ik ga er door en dat heb ik geweten! De watertemperatuur zakt van 22° naar 8° op 9,5 meter diepte. Hier is het zicht ook goed, maar … liever die 22°!

Ik zwem naar de buis die noordelijk in het water ligt en waar meestal een paling in zit, maar die is met dit mooie weer niet thuis. Daar zie ik wel de eerste baarsjes.

Ik zwem verder naar de boomtakken die in het water liggen en wat een schouwspel krijg ik daar! Het zit er vol kleine visjes (voorntjes?).

De zon zorgt voor mooie taferelen.

Daarna zwem ik langs de rietkant ondiep terug richting steiger. Aan alle kanten word ik nu omringd door honderden, misschien wel duizenden visjes en ze volgen me gewoon, alsof ze bij mij bescherming komen zoeken. Ik weet niet waar eerst kijken. Prachtig!

Na 48 minuten ben ik terug aan de steiger. Even van fles verwisselen en wachten op mijn buddy voor de tweede duik. Die komt als eerste van heel de bende Argonauten aan. Er is ook nog een andere duikclub, dus het is behoorlijk druk en daarom nemen we nu een andere route, de westelijke kant. Daar ze we beiden nooit eerder geweest. We komen een lint tegen en volgen het. Er staat een verkeersbord. We zitten ondertussen op 8 meter en het is hier weer heel koud … We gaan terug hogerop en volgen de oeverkant op 4 meter diepte. Hier verschijnen de eerste visjes. Pieter doet teken: hij heeft een kokerjuffer gezien. Terwijl ik die film zie ik echter dat heel de bodem vol leven zit! Er springt, zwemt en kruipt van alles rond. Hé, hier loopt een vislijn over de bodem. Ik blijf even hangen aan de haak. Pieter maakt hem los, maar haakt er met zijn handschoen in. Juist op tijd is de haak eraf, want de visser aan de kant haalt zijn lijn in, denkende dat hij beet heeft!

We zien nog veel kokerjuffers, rode watermijten, poelslakjes en … iets wat we niet kunnen thuisbrengen, maar waarschijnlijk zijn het platwormen (zie video).

We keren terug op 2 meter diepte langs de rietkant. Ook hier weer veel visjes. We genieten!
Na 68 minuten zijn we terug bij de steiger. We hebben de zegening van de geslaagde 1* door Neptunus gemist …

Onderstaande video bekijken in HD1080p voor de beste kwaliteit.

Hoe bijzonder is dit? Bij Bonaire werd een Caribische lamantijn gespot en gefilmd door STINAPA Ranger Luigi Eybrecht. Kijk!

De Trichechus manatus, lid van de orde van de zeekoeien, staat op de Rode lijst van de IUCN en is een bedreigde soort. Geschat wordt dat er in totaal minder dan 2500 volgroeide dieren zijn. De IUCN verwacht dat de populatie in de volgende twee generaties met meer dan 20% zal afnemen.

Bron: STINAPA

De Archipel is een klein watersporteiland in de Grevelingen, dat bij mooi weer in een uurtje kanovaren te bereiken is. Duikreporter Ad Aleman peddelt erheen en verkent het onder water.

Datum: 07-07-2018
Duiklocatie: Grevelingen

Vlakbij het KNRM botenhuis in Ouddorp gaat de kano te water en peddel ik richting de Archipel. De licht bewolkte hemel en het net bewegende water zorgen voor mooie reflecties.

Het is nog vrij rustig zo net voor de grote vakantie op de Archipel als ik mijn snorkeluitrusting aantrek en te water ga. Het is een interessante en afwisselende onderwaterwereld met begroeide meerpalen en oevers. Omdat het eiland niet zo groot is is het allemaal te bekijken, zowel aan de binnen als de buitenkant. Aan de buitenkant komt ik kort na elkaar 3 mooie Europeese zeekreeften tegen. Dan met vrijwel windstil weer terug. Als ik de kano op de auto geladen heb, begint de noordenwind voor wat meer beweging op het water te zorgen.

In april reizen Duikreporter Wouter Hoogerwerf en zijn vriendin van zuid naar noord over het eiland Sulawesi. Ze duiken zowel het water als het lokale leven in. In vijf delen kan je hun belevenissen onder water en daaromheen volgen. Dit is het eerste verhaal. 

Datum: 2 t/m 27 April 2018
Duiklocatie: Sulawesi, Bira

We begonnen onze reis in Makassar waar we via Jakarta met Garuda Indonesia heen vlogen. Vanuit Makassar maakten we een dagtrip naar het “Rammang-Rammang” gebied met prachtige rotsformaties en grotschilderingen van wel 40.000 jaar oud. Het zijn de oudste grotschilderingen ooit gevonden en het betreden van de grot is een avontuur op zich. (lopen op een richel van 20cm in het donker langs een afgrond van een meter of 6) De weelderige natuur en de rijstakkers vormen er een harmonieus geheel.

De volgende dag rijden we in een uur of 6 naar Bira in het uiterste zuiden van het eiland. Via een reusachtige waterval en de scheepswerft van de Buginese Phinisi botenbouwers strijken we neer bij Baracoco Bungalows. We worden verwelkomt door een fikse bui die gek genoeg amper verkoeling biedt. Tijdens de regen hebben we wel even de tijd om onze duikspullen uit te pakken. Na de eerste snorkelsessie vanaf het aanlokkelijke strand worden we direct enthousiast!

Tussen het zeegras is hier en daar al wat koraal te vinden en de eerste Lionfish en Picasso Triggerfish zijn al gespot. De vrouw van de Belgische eigenaar ziet ons snorkelen en verteld ons dat we eigenlijk 150m verder moeten zwemmen om op het huisrif uit te komen. In de Bungalow zet ik snel m’n camera in elkaar en we zwemmen wat verder de zee op. Het zeegras op 2 meter diepte gaat over in een helling van koraal die tot in het diepe blauw reikt. Boven op een rots zien we een murene ver uit zijn hol hangen en boven het diepe gaan wat Blue Spotted Trevallies. Ik doe wat freedives tot een meter of 6 om plaatjes te schieten. Plots zien we wat lager op de koraalhelling een schildpad die langs glijd en prachtig afsteekt tegen zijn achtergrond. Dit hadden we helemaal niet verwacht tijdens onze eerste kennismaking. Wat een superplek!

We worden de volgende dag opgehaald door onze vaste taxichauffeur die de eerste twee weken met ons meereist. Ondanks dat Biradive camp, waar onze duiken geboekt zijn naast onze accommodatie gelegen is vertrekken we naar de Ferryhaven van Bira. Bij aankomst in de kleine rommelige haven is er geen duikschip te bekennen. Toch komen er twee vrolijke mannen op ons af en nemen onze duikspullen op de schouder. Ze verdwijnen door een opening in de zijkant van een grote oude veerboot. Met wat geklauter volgen we ze en de duikboot blijkt naast de Ferry te zijn aangemeerd. Via de opening aan de andere kant kunnen we netjes op het dak stappen. Waar zijn de andere duikers vragen we, maar die zijn er niet. We hebben dus alle ruimte op het houten schip waar zeker plaats is voor 8 personen.

We zetten koers naar het eilandje Liukanglu en binnen 30 min. kunnen we daar te water. Een gigantische helling strekt zich voor ons uit en op 28 meter waar de helling over gaat in zand beginnen we parallel aan de het rif te zwemmen. Dieper is het kouder en daardoor is er meer kans op groot leven, dit is “Shark point”. De haaien die hier vaak voorkomen zijn er vandaag niet maar voor ons duikt weer een mooie schildpad op. De gids wenkt me hem mijn camera te geven, vlug check ik de instellingen en geef hem mee. In een ruime boog zwemt hij om de etende schildpad heen en terwijl wij rustig op hem afzwemmen schiet de gids prachtige plaatjes van ons samen met de schildpad. Het koraal is afwisselend hard en zacht en plots lijkt het wel of we boven een blauwe oesterbank in zeeland zweven. We komen nog een Urang Utang krab tegen op een anemoontje. Hoe kun je nou een scherpe foto maken van een beestje met zoveel fluffy aan z’n lijf. Al met al is het weer even wennen met duiken en fotograferen in tropisch water maar de eerste duik verloopt heerlijk ontspannen.

Tijdens de oppervlakte interval blijven we bij het eiland Sarontang om wat te snorkelen. Dit is prachtig maar niet meer helemaal ongeschonden omdat hier regelmatig geankerd wordt. Marloes ziet in een flits nog een babyhaai wegschieten en ik vind op de rand van een wandje een Anemoon met Clownfish. De bemanning probeert een visje te haken met een handlijn. Ik mag ook een poging doen maar door de toenemende stroming valt het niet mee.

De tweede duik vind plaats buiten de luwte van het eiland. Langs een prachtige wand laten we ons meevoeren door de onregelmatige stroming. Deze duikstek heeft dan ook de (on)originele naam “the great wall of goats”. Wat een kleurenpracht trekt er aan onze maskers voorbij. De bodem is niet in zicht maar als we onder ons kijken zien we nog net een joekel van een tonijn tegen de stroom in verdwijnen. Als we even later weer onze blik van de wand lostrekken vliegen er in de verte twee Eagle Rays. De gids is er wel voor in om de wand te verlaten en achter ze aan te gaan het blauw in. Met gebaren weet hij ons dit echter niet duidelijk te maken en dus zien we ze gewoon sierlijk voorbij vliegen. Foto’s maken valt niet mee doordat ik niet gewend ben aan zulke stroming. Graag zou ik m’n vinger op een stukje rots of dood koraal zetten om even stil te hangen maar er is simpelweg geen plekje op de wand onbegroeid! De veiligheidsstop doen we bovenop de wand buiten de stroming. Heerlijk om tussen de zachte koralen en in de zonneschijn je duik te eindigen.

Eenmaal terug bij BaraCoco kan ik het niet laten toch nog weer het water in te gaan. De shorties moeten we nu wel echt laten drogen want de komende dagen staan er lange autoritten op het programma door de binnenlanden van Zuid Sulawesi.

Het is schitterend weer en zonder twijfel zomer! Voor Duikreporter Dirk Van den Bergh is het weer tijd voor een zomeravondduik op Tholen. Dit keer filmt hij bij Anna Jacobapolder.

Datum: 05-07-2018
Duiklocatie: Anna Jacobapolder

Passion4Diving uit Bergen op Zoom is een stichting en kent als duikclub dus geen leden zoals in de titel van de video staat, maar donateurs. Naast het clubgebeuren organiseert voorzitster Lia van der Laan de zomeravondduiken op het eiland Tholen. Dit is een besloten groep op facebook, waar je bij interesse kan aansluiten. De groep wordt wel beperkt tot 200 leden en als je nooit komt ga je eruit! Oeps … tijd dus om er nog eens bij te zijn, want het is juist een jaar geleden dat ik een eerste keer deelnam …

Het is alweer de 9e zomeravondduik van dit jaar, afspraak om 19.00 uur bij Anna Jacobapolder. Ik heb gemeld dat ik geen buddy heb, maar Lia heeft me verzekerd dat dit nooit een probleem is. We zijn met zijn twaalven en ik ben de enige niet-donateur … Ik krijg als buddy Anja van Dijk toebedeeld: zij fotografeert en houdt van rustig duiken. Ideale buddy dus!

Het is hoog water en dan is de instap via het touw aan de steiger eenvoudig. We gaan rechts van de steiger naar de wand die steil afloopt. Terwijl we zakken zie ik een piepklein kwalletje (zie in het midden van de foto hieronder). Dit zal toch de kruiskwal niet zijn zeker ??? Die kunnen venijnig steken en allergische reacties veroorzaken …

We zien verschillende zeenaaldjes en veel hooiwagenkrabben

Verder komen we een paar kreeften, botervisjes, heel veel krabben en deze flink uit de kluiten gewassen zeester tegen.

De zwarte grondels die hun nest in de oesters bewaken zijn ook steeds leuk!

We gaan zoals afgesproken niet dieper dan 10 meter. Het zicht is goed totdat er enkele andere duikers voorbij komen … Even ben ik Anja kwijt na het filmen, maar vermits we afgesproken hebben om de dieptelijn aan te houden vind ik haar snel terug. Na 50 minuten draaien we terug. Het tij is ondertussen gekeerd en op een diepte van 3 meter zweven we in de zachte stroming naar de steiger. Na 74 minuten zijn we terug boven.

Bij een mooie zonsondergang is het nog gezellig nazitten. Ik heb er weeral wat nieuwe duikvrienden en vriendinnen bij! Bedankt Passion4Diving!

Onderstaande video bekijken in HD1080p voor de beste kwaliteit.

Oh, wat kijk ik mijn ogen uit in dit heldere blauwe water van de Rode Zee. Het liefst zou ik elk hoekje van het rif wel willen fotograferen. De toppen van de rifzuilen zijn rijkelijk begroeid met allerlei koralen, Rode Zee vlaggenbaarsjes verschuilen zich rond de vuurkoralen, die hier mooi rechtop staan. Boven me cirkelt een school grootbekmakrelen en onder me glijdt het koraal aan me voorbij. Wat is het hier prachtig!

Jaz Lamaya Resort

Het is al weer dik zes jaar geleden dat ik voor het laatst in de Rode Zee dook. We -ik ben hier met het hele gezin- verblijven ook nu in het Jaz Lamaya Resort. De zon schijnt door een dun wolkendek en de temperatuur is meer dan prima voor februari. De kinderen zijn het resort al aan het verkennen als wij de koffers uitpakken. We zien nog net de zon ondergaan vanaf ons knusse terrasje op de begane grond – wat een heerlijke start van deze vakantie! Snel wat anders aantrekken om daarna heerlijk te eten van het uitgebreide buffet, dat na al die jaren niet veel veranderd is. De kinderen doen zich tegoed aan alles waarvan ze denken dat ze het wel lusten. In de lobby van het resort regelen we de wificodes en daarna gaan we naar bed. De kinderen slapen samen in een tussenkamer, maar wel ieder in een eigen bed. Ook wij sluiten onze ogen – morgen is de eerste duikdag.

Checkdive op het zuidrif

Mijn eerste duik begint als een checkdive, die door Coraya Divers steevast wordt uitgevoerd als je voor het eerst komt of al een aantal jaren niet bent geweest. We doen de oefeningen op een platform voor de steiger en starten vanaf daar de verkennende duik over het zuidrif. Echt veel tijd krijg ik niet om op mijn gemak te fotograferen. Ach, het is de eerste duik en ik neem het rif maar eens goed in me op. Er zijn ook zo veel hoekjes en gaatjes waar je in, op of langs kunt duiken. We zien de vaste stek van de huisschildpad, die overigens niet thuis is. Deze eerste duik is een goede start en na een klein uur komen we weer netjes terug bij de steiger, waar de volgende groep duikers staat te wachten.

Het Jaz Lamaya Resort ligt aan de mooie baai met de naam Marsa Umm Gerifat. Je hebt er een noordrif en een zuidrif met daartussenin een breed koraalzandstrand. De entree voor duikers ligt op het zuidrif, waar een mooie ruime steiger is gebouwd. Je kunt via een trap te water of met een grote sprong. Voor snorkelaars is er een aparte steiger met twee trappen. Bij de duiksteiger liggen Zodiacs waarmee je jezelf kosteloos een stuk verder op het noord- of zuidrif kunt laten droppen om een enkele reis terug naar de steiger te duiken. Je kunt kiezen uit twaalf of vijftien liter-flessen en er is lood in allerlei gewichten. Geen gesleep met zware materialen dus! Alle voorzieningen zijn dik in orde en de hulp van de vriendelijke crew maakt het duiken erg comfortabel.

Noordrif
Ik duik dit keer met twee Duitse heren die ik via het ‘buddyboard’ tref. Het buddyboard is een bord in het duikcentrum waarop je per dag kunt aangeven dat je graag met iemand wilt duiken. Zo hoef je niet met een groep mee als je daar geen zin in hebt. Het is natuurlijk altijd een verrassing wie er komt opdagen, maar in de praktijk werkt het erg goed. We pakken onze duikspullen uit de persoonlijke kluisjes en halen de duikkleding van de droogrekken die ’s avonds veilig worden afgesloten. We wandelen vanaf het mooie en nette duikcentrum naar de steiger die op zo’n driehonderd meter lopen ligt. Onderweg passeert het ezeltje Jacqueline ons, die hard werkend de duikflessen van het duikcentrum naar de steiger brengt. De kinderen vinden het maar grappig, zo’n ezel voor een oud ogend wagentje met een Egyptenaar erop.

Na inschrijving in het duikcentrum krijgen we ieder onze ‘tankcard’ zodat de crew op de steiger weet dat ze ons duikflessen mogen geven. We laten ons met de Zodiac op het noordrif droppen, net voorbij het bekende ‘glass fish window’. Helaas zijn de glasvisjes er niet, maar evengoed geniet ik van de doorkijk in het rif in het kraakheldere water. Het zicht is hier op het buitenrif een stuk beter dan in de baai. De wimpelvissen lijken ons te volgen, ik probeer ze met mijn camera vast te leggen. Dat valt nog niet mee, ze zijn beweeglijker dan ik dacht. De prachtige geel-zwarte flanken springen van het scherm. Tussen het koraal bewegen de vlaggenbaarsjes zich voort, bij iedere uitademing van mij schieten ze terug in kleine holletjes.

Vissenpracht
Juffertjes in verschillende soorten en maten zwemmen vrolijk in het rond. Op het koraal vind ik een koraalklimmer, een bekende bewoner van de riffen van de Rode Zee. Ineens zie ik een grote vis op het zand, het is een grote kogelvis die overal wat vanaf lijkt te knagen. Het is een druk baasje, dus ik laat hem maar lekker zijn gang gaan. Inmiddels zijn we weer in de baai aangekomen, ik spot een anemoon met twee felgekleurde anemoonvisjes die zenuwachtig heen en weer zwemmen. Deze grappige visjes hebben op mij een onverminderde aantrekkingskracht, dus ik ga er eens op mijn gemak bij liggen om het schouwspel goed te bekijken. Heel af en toe verschijnt er een klein geel stipje op de display van mijn camera. Het is een piepklein babyclownvisje – wat gaaf!

Ik geniet van het rif en zijn bewoners als ineens een grote blauwe trekkervis me brutaal aankijkt en dan snel verder zwemt. Koraalvlinders zwemmen sierlijk heen en weer. Een plukje eitjes van de Spaanse danseres wappert heen en weer in de deining en een klein kogelvisjes zwemt vrolijk langs de randen van het rif. Ik zou hier uren kunnen blijven, maar mijn lucht raakt op. We seinen elkaar dat we op drie meter diepte op kompaskoers de baai gaan oversteken. Onderweg schieten nog een paar flinke vissen, waarvan ik de naam niet weet, aan ons voorbij en in de verte zie ik een klein groepje grootbekmakrelen. De steiger komt al weer in zicht, maar voor ik er uit ga, fotografeer ik nog even een prachtige blauw gestippelde pijlstaartrog. «Oké René, nu moet je er echt uit, morgen weer een kans!» hoor ik een stemmetje in mijn hoofd zeggen.

Stay tuned voor het tweede deel van het verhaal. Binnenkort op DuikeninBeeld.

Tekst en foto’s: René Weterings

Marsa Alam praktisch
Een van de bekendste duikplaatsen in Egypte is Marsa Alam. Van oudsher is het een vissersplaatsje, maar inmiddels is het uitgegroeid tot een gebied met deze naam. Je vindt aan de kust van Marsa Alam de plaatsen El Quseir, Coraya Bay, Port Ghalib en Marsa Alam. De luchthaven van Marsa Alam ligt op zo’n 4 tot 4,5 uur vliegen vanaf Amsterdam. De transfertijd naar de diverse resorts varieert afhankelijk van de afstand naar het resort. Inenten is niet nodig en betalen gaat gemakkelijk met euro’s – wisselen naar de Egyptische pond is niet per sé nodig.

Marsa Alam is een (duik)bestemming voor het hele jaar. De luchttemperatuur varieert van circa 23⁰C in februari tot circa 35⁰C in augustus en er valt zelden neerslag. De watertemperatuur ligt tussen 22⁰C in februari en 29⁰C in augustus/september. Een lang natpak van 5-7 mm dikte wordt aanbevolen in de winter, maar in de zomer kan een shorty of een dun langpak voldoende zijn.

Er zijn in Marsa Alam veel duikcentra aanwezig, vaak op het terrein van een resort. René dook met Coraya Diving Red Sea, een SSI duikschool die sinds 2007 in Coraya Bay is gevestigd en waar circa 70 personen werken. Duiken kan vanaf de kant op het huisrif. Met een minibus kan je ook naar andere stekken worden gebracht. Bootduiken worden ook aangeboden – met de Zodiac of trips van een halve dag of een hele dag. Er is keuze uit circa 25 duikstekken. Je kunt bij Coraya Divers terecht voor vrije en begeleide duiken, introductieduiken en diverse cursussen. Het duikcentrum verhuurt materialen voor duikers en snorkelaars. 

Link naar website
Coraya Divers Red Sea

Twee weken in de Malediven levert Duikreporter Laura Wubben zo veel favoriete foto’s op dat ze niet kan kiezen. Dit zijn de eerste vijf favoriete fotomomenten!

Datum: Juni 2018
Duiklocatie: Lhaviyani Atol – Malediven

Wat ben ik ont-zet-tend blij en dankbaar dat ik deze reis heb kunnen maken. De Malediven zijn adembenemend mooi, zowel onder als boven water. We hebben twee weken doorgebracht bij Kuredu Island Resort en hebben in totaal 14 duiken gemaakt met ProDivers. Top duikcentrum met een groot aanbod aan duiktrips. Ik heb zoveel foto’s gemaakt dat het me niet gaat lukken om mijn favorieten in één blog te stoppen, daarom zullen jullie de komende tijd meerdere foto’s van mij gaan tegenkomen Geniet van mijn foto’s, tips tricks en feedback zijn altijd welkom!

Tijdens onze eerste duik (duikstek Latheef) kwamen we deze schattige geelbekmurene tegen. Lekker fel beestje. Wat ik zo leuk vind aan de foto is zijn kleurrijke fort en het ‘baby’-tandje dat te zien is midden voorin zijn bekje. Dit was ook de eerste keer dat we een jonge murene gezien hebben.

Close-up van een koraalduiven van het Kuredu huisrif. Het ‘I don’t give a (…) about you’-gehalte van deze was sterk aanwezig. Deze bleef zo rustig hangen dat ik me afvroeg of hij niet sliep. Nope, na een tijdje werd hij me toch zat en gleed weg.

Nog een prachtige inwoner van het huisrif – en één die we helaas maar één keer hebben kunnen vinden – deze kleurrijke mantis shrimp. Deze kwam af en toe uit zijn holletje en die momenten hebben ik en mijn camera dankbaar gebruikt. Dankjewel dat je mijn lens niet tot gruis hebt gemept.

Door de flinke stroming langs het eiland werden de meeste duiken driftduiken. Dit hield in dat we de duik startten op de pier en eindigden in de lagune, zodat we via het strand weer op het droge konden klimmen. Vlak voor het strand passeerde je de lagune – zeker geen straf aangezien je hier regelmatig haaien en grote schildpadden kon spotten. Het enige nadeel van de lagune is dat er veel snorkelaars rondzwemmen (geef ze eens ongelijk) waardoor de schildpadden schuwer zijn dan de soortgenoten die je op diepte tegenkomt. Daarom ben ik erg blij dat ik een aantal mooie foto’s van deze schatjes heb kunnen maken.

Uniek aan het huisrif van dit eiland is het scheepswrak op zo’n 200 meter afstand van de pier. In en rond het wrak waren de echte griezels te vinden; een gigántische kreeft, meerdere tandbaarzen en… deze griezel. Op deze foto kun je zelfs zijn tweede kaakpartij zien waar volgens mij nog wat etensresten van zijn vorige maaltijd te zien zijn.

Dit waren mijn eerste vijf favorieten! Hopelijk heb je genoten van mijn foto’s en kijk je, net als ik, uit naar mijn volgende posts. Ik ben in ieder geval nog wel even zoet met het nabewerken van alle foto’s. Tot het volgende duikreport!

Duikreporter Dirk Van den Bergh maakt een duik bij Den Osse Haven en filmt twee dingen die hij niet thuis kan brengen. Weet jij wat hij gezien heeft?

Datum: 08-07-2018
Duiklocatie: Den Osse Haven

Vandaag een clubduik met O.S.V. Argonauta Breda. Het is zondag … mooi weer … druk, druk, druk … op elke duikstek …
Zelfs op de duikstek die in de duikgidsen als rustig beschreven wordt …

Afspraak om 10.00 uur bij duikstek Den Osse Haven. Ik ben er als eerste en parkeer mijn wagen zo dicht mogelijk bij het weggetje dat naar de duikstek leidt. Van daar is het zo’n 250 meter lopen naar het strandje.

Ik ga geen namen noemen, maar de volgende die aankomt vraagt zich af waarom ik daar ben gaan staan: achteraan is toch plaats genoeg! Zij hebben hier nog nooit gedoken en hebben de strekdam in de duikersgids verkeerd geïnterpreteerd. Nee … in de haven mag je echt niet duiken!

Ik ben in het heenrijden langs Den Osse Nieuwe Kerkweg gepasseerd en daar stond de parking al helemaal vol, dus er komen nog meer duikers naar hier. Mijn buddy Eric Kriesch komt als laatste aan en heeft gelukkig nog een parkeerplaatsje.

Om 11.05 uur liggen we in het water. Bij Den Osse Haven moet je eerst een heel stuk ondiep langs de strekdam alvorens je aan de “drop-off” komt, maar we genieten ook al van dit gedeelte. Opvallend zijn de vele zeeappels die hier leven.

Er is ook veel klein leven te zien zoals grondeltjes en garnaaltjes. Een grondeltje wappert met zijn vinnen zuurstofrijk water binnen in het holletje waar zijn eitjes liggen en wanneer ik een garnaal aan het filmen ben verschijnt er een andere uit het niets in beeld! Zodra we afzakken zijn er heel veel Europese zeekreeften te zien.

We gaan max. 10,2 meter diep. In de duikgids staat dat je tot 15 meter optimaal kan genieten van het onderwaterleven, maar dat zullen ze in de volgende editie dan toch moeten aanpassen: onder de 10 meter wordt alles doods! Na 37 minuten beginnen we terug aan de opstijging: onze strenge kantwacht heeft gezegd dat er na 90 minuten naar de 112 gebeld zal worden …
Na de veiligheidsstop gaan we ondieper verder op 3 meter. We komen nog mooie tafereeltjes tegen.

Wanneer ik thuis naar de videobeelden kijk valt mijn oog op een minuscuul diertje dat de voelsprieten van een steurgarnaal aan het poetsen is. Op onderstaande foto is het niet erg duidelijk, maar zie video. Heeft iemand een idee welk dier dit is? Laat het dan weten in de commentaar a.u.b.

Ook hier bewaken de zwarte grondels de eieren die in de oesters gelegd werden.

En dan nog een speciale waarneming … waaraan het me doet denken ga ik hier niet neerschrijven … Iemand een idee? Is het een uitstulping van het schaaldier of is het een ander dier dat deze schelp als hard substraat gebruikt heeft om zich vast te hechten?

Na 70 minuten doe ik teken aan mijn buddy om even aan de oppervlakte te gaan zien waar we ons bevinden. Gelukkig, want we bevinden ons nog een heel eind van het strandje. We zetten er nu wat vaart achter en na 79 minuten zijn we bij de kantwacht. Oef … geen 112 voor ons!

De BBQ wordt aangestoken en het is zo gezellig aan de kant dat er van een tweede duik niets meer in huis komt …

Onderstaande video bekijken in HD1080p voor de beste kwaliteit.