«Een grote school hamerhaaien van wel honderden dieren! Als we naar boven kijken, zwemmen de zijdehaaien en galapagoshaaien voorbij.» Jeanette Zoetendal ging naar de Galapagos-eilanden!

Datum: augustus 2017
Duiklocatie: Galapagos

Na lang wikken en wegen viel het besluit dan eindelijk, we gaan naar Ecuador incl. de Galapagos. De droombestemming voor iedere duiker werd door ons 1 jaar en 8 maanden van te voren geboekt.

Via een reisbureau in Ecuador (met Nederlandse eigenaar) alles geregeld. We willen 2 weken Ecuador bekijken en 2 weken op de Galapagos vertoeven. De rondreis van Ecuador gaat van het Amazone gebied naar het nevelwoud en van Noord naar Zuid via een vulkaankrater en de Chimborazo. De weersomstandigheden waren pittig af en toe maar ook hebben we soms mazzel, o.a. met de beklimming van de Chimborazo. Dit was een ongelofelijk mooie dag nadat we de 2 dagen daarvoor waren weg geregend zodat een ander bergwandeling niet door kon gaan. We genieten 2 weken lang van de verscheidenheid aan natuur in Ecuador. Voor ons was het absolute hoogtepunt het regenwoud, waar we zoveel dieren hebben gezien. De reis was perfect geregeld en erg naar ons zin.

Dan is het tijd om naar de Galapagos af te reizen. Reizen naar de Galapagos blijkt uitdagend te zijn. De vlucht is vertraagd maar uiteindelijk komen we toch aan op de luchthaven van Galapagos. Er is besloten om vanwege teveel gewicht in het vliegtuig (lees: we sturen er geen vrachtvliegtuig achteraan) om voor de helft van de passagiers de baggage niet mee te nemen. Wij horen bij de “gelukkigen”, geen koffers, geen duikspullen, geen kleren. Gelukkig gaan we nog niet onze duik-liveaboard op, maar we gaan wel een week een landcruise doen. Na anderhalf uur wachten en stoeien met het grondpersoneel hebben we eindelijk onze papieren in orde om de koffers te claimen en blijkt ons vervoer naar onze bestemming te zijn verdwenen. We waren de laatste vlucht. Wederom wachten en stoeien met het grondpersoneel en zowaar, uiteindelijk komt er een mannetje te voorschijn. Hij is niet van onze boot, maar van een zusterbedrijf en hij weet waar we naar toe moeten. Hij regelt een bus en neemt ons mee naar de haven. Hier worden we begroet door de gids van de landcruise die we geboekt hebben, de reis kan beginnen. ‘s Middags gaan we snorkelen en we lenen een paar zwembroeken, ik moet een pak huren want ik ga toch maar niet topless snorkelen. Het snorkelen is top, we zien de 1^e haaien, pinguins, marine iguana’s, zeeleeuwen. De rest van de tour is ook bijzonder, we zien veel verschillende vogels waaronder de red footed booby. De nesten zitten pal aan het pad en de vogels trekken zich niks aan van die gekke toeristen. Na een laatste nacht op Puerto Ayora is het tijd om met het volgende avontuur te starten. Gelukkig zijn onze koffers inmiddels ook gearriveerd. De duik-liveaboard die we hebben geboekt is een middenklasse boot met maximaal 8 duikers erop. We maken een checkduik in de haven en vertrekken dan naar Bartolome waar we 3 duiken maken. Deze eerste duiken zien we een paar haaien, wat slakjes en de normale vissen. Geen nachtduik deze dag want er moet een flink eind gevaren worden naar het eiland Wolf om daar de volgende dag 5 duiken te kunnen maken.

De volgende ochtend komen we vroeg aan bij Wolf. We springen het water in en na ongeveer 1 minuut zien we de tientallen haaien, we zitten nog maar op 10 meter en hebben zoiets, een mooi plekje dus we blijven een beetje hangen. De gids zwemt echter verder de diepte in en gebaart druk dat we ook moeten komen. We kijken elkaar aan en denken vooruit dan maar en dalen af naar 25 meter, hier blijkt het een drukte van jewelste, we zien een grote school hamerhaaien van wel honderden dieren. Als we naar boven kijken zwemmen de zijdehaaien en galapagos haaien voorbij. De show gaat zo door, tot we weer naar boven moeten. Tijdens de safetystop worden we begroet door de zijdehaaien die ons nieuwsgierig omsingelen. De nachtduik maken we in een grot in de baai van Wolf. We zien hier veel slapende schildpadden en een gigantische rog. De 1^e dag Wolf zit er na 5 duiken veel te snel weer op.

De volgende dag gaan we naar Darwin toe. Duikstek de Darwin Arch is volgens de gidsen opvallend rustig. Normaal staan hier hoge golven, maar vandaag is het vlak. Iets wat wij helemaal niet erg vinden. Onder water is het echter niet rustig. Wat zit hier veel vis, haaien, zeeleeuwen en schildpadden. Na weer een schitterende duik maken we een opstijging in het blauwe, de omcirkelende haaien trekken zich terug en we horen geluiden. Wat gaat er gebeuren? We kijken om en zien een school dolfijnen aankomen. Ze zwemmen een paar rondjes om ons heen en trekken uiteindelijk weer verder. De hele duikdag bij Darwin is meer van hetzelfde, kortom genieten.

Terug naar Wolf en wederom fantastisch duiken met haaien, zeeleeuwen en dolfijnen. Elke safety stop is het een plezier om te zien wat er tevoorschijn komt. Helaas komt er aan alle goede dingen een eind. We moeten weer vertrekken vanaf Wolf naar het zuiden. We doen “maar” 4 duiken en varen naar Isabela Island. Aan het begin van de vakantie werden we uitgelachen vanwege onze droogpakken, maar nu zijn ze jaloers. Bij Isabela is de watertemperatuur 14 graden en op de overige plekken was dat 23 graden. Met een watertemperatuur van 14 graden hebben de meesten het koud aan het eind van de duik met een enkel 5mm. Het zicht is hier belabberd vanwege de koude stroming die omhoog staat. Op 5m. Diepte zit een soort gangetje waar 2 zeeleeuwen in de stroming aan het spelen zijn. Echter naar deze dieren zijn we hier niet op zoek. We zwemmen uit, het open water in, er staat een forse stroming. Opeens doemt er iets groots op uit de diepte, een kleine maanvis komt even kijken. Als hij ons ziet schiet snel weg. Als we weer naar het rif terugzwemmen komt er nog eentje omhoog, dit is een heel erg grote en zelfs onze gids komt enthousiast boven dat dit de grootste maanvis is die hij ooit heeft gezien. Op de duikstek even verderop gaan we op zoek naar marine iguana’s en in het begin hebben we niet zoveel geluk. Maar na een half uur is het raak we zien er eentje. Het zijn erg leuke dieren en leuk om te zien en dat ze onderwater een stuk actiever zijn dan op het land. Na 19 duiken zit de reis er helaas weer op. Met pijn in ons hart en wederom met vertraging verlaten we dit paradijs op aarde. Op onze foto’s, video’s en onze mooie herinneringen kunnen we nog jaren teren.

Wat zijn de overeenkomsten en de verschillen tussen duiken in Argentinië en duiken in Nederland? Berthold Raadsen gaat op onderzoek uit.

Datum: 22 januari 2008
Duiklocatie: Puerto Madryn, Parque del Este

De Salmon Blanco komt in de derde aflevering aan de beurt. 2018 moet bovendien 2008 zijn, een kniesoor die daar op let. Buiten de Meros en de Salmon Blanco lijkt er weinig ander vissenleven in deze Golfo nuevo.  Op de kleine riffen, een metertje hoog, tussen decente laminawieren, zweven wel ribkwallen, het type ribkwallen die wij ook kennen vanuit de Grevelingen en de Oosterschelde….. Is het hier ook een exoot? Of komtie hier vandaan?

De watertemperatuur is redelijke dezelfde als bij ons in augustus. Maar dan zijn er nog weinig laminawieren over bij ons. Hier zijn ze nog heel uitbundig. De zee-egels, maken er gebruik van. Die hebben een ander voorkomen. De kleur is wat saai, maar de tekening spreekt mij meer aan.

Tussen die wieren mosselbanken. Mosselen die wel een behoorlijk maatje groter zijn dan bij ons. Hier worden ze ( althans op deze plek) niet geoogst. De mossels vormen op hun beurt ook weer substraat voor anemoontjes. Zoals deze witte….

En deze anemoontjes die niet alleen deze kleur hebben maar ook fluoriscerend groen en vol rood.

En een soortzeeanjelieren die wel wat weg hebben van die van ons, maar de bloemenkrans is heel anders en ook de mond is toch heel anders. Ook deze hebben kleurschakeringen: groen, geel…. en ze zijn behoorlijk solitair. Niets grote, uitgebreide bloemenvelden………….

En al die kleuren er om heen…………………en ook zakpijpen. Ook die meer solitair. Mooi toch om hier de kop onder water te steken!

Het is zomer bij TODI en dus kan je gebruikmaken van speciale zomerdeals! 

Foto: René Weterings

Ook in de zomer kan je bij TODI terecht voor de ultieme duikbeleving en duik je tussen ontelbare zoetwatervissen!

De zomerdeals zijn geldig in de maanden juni, juli, augustus en september (echter niet in combinatie met andere promo’s).

• De Zomerduik: 1 duik voor € 25 (eigen materiaal)
• De Combiduik: 1 duik + materiaal + mijnwerkersgerecht € 49
• Dagkaart Week: duik zo veel je wil voor € 50
• Dagkaart Weekend: duik zo veel je wil voor € 60

EXTRA: op woensdagen om 19 uur zorgen wij voor je duikbuddy!!

Tijdens de eerste duik van de inktvissenspecialty zag Duikreporter Dirk Van den Bergh al tientallen sepiola’s.  De tweede dag gaat hij op zoek naar een ander soort inktvis bij de Zeelandbrug.

Datum: 26-05-2018
Duiklocatie: Zeelandbrug

Tweede dag van het inktvissenweekend in Zeeland:

Gisterenavond was het enthousiasme na de nachtduik té groot om vroeg in bed te kruipen … Voor sommigen werd het zelfs héél laat … Het ontbijt is voorzien om 08.30 uur. Daarna krijgen we verder theorie en we vertrekken tijdig naar de Zeelandbrug voor de volgende duik. De HW kentering is om 13.50 uur. Ook hier is Bas vorige week op verkenning gegaan en hij geeft ons zijn geheimen prijs: we gaan op zoek naar sepia’s.

Met Buddy Nanette Ellen vinden we die na een klein ommetje al na zes minuten!

We kunnen er 12 minuten bij blijven liggen vóór er andere duikers verschijnen. Spijtig genoeg is er teveel zweefvuil om echt mooie beelden te maken en is het koppeltje niet erg actief.

We maken ons duikplan verder af door op de scheiding tussen stenen en zand en tussen de twee pijlers naar slakjes te gaan zoeken, in het bijzonder naar de boompjesslak.

We zien veel slanke waaierslakken, enkele harlekijnslakjes, een millenium wratslak en … jawel de boompjesslak. ’t Is te zeggen, volgens Nanette toch, want hoe ik ook kijk, ik herken het dier niet tussen het zeecypres. Ook op de beelden die ik maak kan ik ze thuis niet determineren … Zullen we de oorzaak maar bij het zweefvuil leggen?

De talrijke grote heremietkreeften zijn iets gemakkelijker te ontdekken!

Na 60 minuten zijn we na een perfect parcours terug boven. We zijn max 14,3 meter diep geweest en de temperatuur van het water wordt nu best aangenamer in een natpak: 15°C.

We rijden terug naar ons verblijf in De Witte Boulevard, waar een practicum volgt. We ontleden de pijlinktvis. Zo hebben we die dan toch ook gezien dit weekend …

We gaan allen samen dineren in Renesse en daarna volgt nog verdere informatie, zelfstudie, kennisuitwisseling en … voorbereiding van onze opdracht: “Zoek je weetje”, waarmee morgen het weekend zal afgesloten worden.

Onderstaande video is in HD1080p, dus eventueel de settings aanpassen voor de beste kwaliteit.

SummerLabb was op klimaatexpeditie naar de Rode Zee en maakte daar een serie reportages. Dit is deel 2 over onderzoek naar schildpadden.

Op de tweede dag van de Egypte-reis ontmoeten we Micol Montagna: een Italiaanse onderzoeker en specialist op het gebied van schildpadden.

Zij neemt ons mee naar het kantoor van HEPCA in Marsa Alam, waar zij haar onderzoek toelicht. Het ‘Turtle Watch 2.0’ programma betrekt duikers bij het onderzoek. Duikers die een schildpad zien en fotograferen, kunnen de foto naar HEPCA sturen. Vervolgens gaat Micol Montagna hiermee aan de slag.

Ja! De algenbloei is voorbij. Duikreporter Leendert maakt twee duiken bij de Zeelandbrug en is verrast over het vele leven dat hij tegenkomt. 

Datum: 25 mei 2018
Duiklocatie: Zeelandbrug – Zeeland

Na een wat teleurstellende duik bij de Bergse diepsluis en een duikloos pinksterweekend blijft de brug trekken. De algenbloei lijkt voorbij. Het is om 07:00 LW dus het wordt wel vroeg op maar dat is geen straf met dit mooie weer. Als ik rond 06:30 arriveer staat er 1 Belgisch auto. Verder is er niemand. Niet zo onlogisch natuurlijk op dit uur. Ik check de stek (tip van de NOB!) en zie dat het er goed uitziet. Even later laat ik mij het heldere water inglijden. Het gebied rond de pijlers is nog altijd één groot veld Tubularia’s maar die laat ik maar even voor wat ze zijn.

Afdalend kom ik een paar jonge Noordzeekrabben tegen en natuurlijk weer veel heremietkreeften in alle maten. Stenen en schelpen zitten vol met eitjes van de Millennium wratslak en de grote vlokslak. In de hydroid poliepen zitten ook veel eitjes maar van een mij onbekende soort.

Aangekomen aan de voet van de blokkenhelling laat ik mij met het laatste restje ebstroom meedrijven en al snel passeer ik de eerste kluitjes slanke waaierslakken, gevolgd door eierleggende harlekijn slakken. Tussen de stenen staan groepjes waaierkokerwormen te wuiven in de zachte stroming. Wat een relaxed duikje.

Even verderop doemt ineens een ‘object’ op. Het lijkt een omgevallen bak o.i.d. Het is mooi begroeid en zit vol leven. Deze plek moet genoteerd worden. Na bijna 100 minuten ben ik terug bij de trap. De Belgische duiker blijkt Valentin Engelenbosch te zijn. We volgens elkaar op facebook maar het is natuurlijk leuk om elkaar eens in het echt tegen te komen.

Duik 2 wordt natuurlijk weer een driftduik. Deze keer vanaf de westelijke trap richting pijlers. Valentin is sceptisch ten aanzien van sepia‘s en pijlinktvissen maar wenst mij desondanks succes. De 8-9 meterlijn volgend spoel ik richting de brug. De ene na de andere dodemansduim wordt gepasseerd en gefilmd. Heremietkreeften zitten bovenop oesterschelpen terwijl de noordzeekrabben zich juist verschuilen. Rond de stokjes is niets te beleven. Eén tentje zit vol sepia eieren en de laatste(?), al dicht bij de brug, vol pijlinktvis eistrengen. Helaas zijn de accu’s van de lampen nu wel leeg anders had ik het Tubularia woud rond de pijlers nog even meegenomen.

Terug op het droge vraagt Peter van Bragt of ik de kleine boompjesslak heb gezien. Er moeten er honderden zitten. hmmm, nee niet gezien maar kennelijk wel de eitjes want die onbekende soort was dus de kleine boompjesslak. Volgende keer beter opletten en nog beter speuren!

Op 25 november 2018 vindt in Lisse voor de zevende keer het NK Onderwatervoetbal plaats. Doe mee en schrijf je nu in met een team!

Onderwatervoetbal. Foto: Rob Aarsen

De Nederlandse titelstrijd wordt georganiseerd door duikvereniging De Guppen uit Lisse. Dit team werd in 2017 kampioen – voor de tweede keer alweer want ook in 2015 eindigden ze als eersten.

Onderwatervoetbal wordt gespeeld met perslucht, maar zonder vinnen. De voetbal is gevuld met zout water en voor de rest lijkt het spel op gewoon voetbal. Er wordt gespeeld over de breedte van het bad. Teams bestaan uit 3 spelers met maximaal 2 reservespelers.

Locatie: Zwembad De Waterkanten in Lisse.
Voor wie? Iedereen met een een geldig duikbrevet mag meedoen, schrijf je in met een team van 3 tot 5 spelers. De kosten zijn 20 euro per team. Een medisch keuringsbewijs/formulier is verplicht. Deelname is op eigen risico.
Contact: Voor vragen en inschrijvingen kun je bellen naar 085-2735333 of een mail sturen naar nkonderwatervoetbal@deguppen.nl

Sponsors gezocht!

Overigens… naast deelnemers is de organisatie ook op zoek naar bedrijven die dit unieke vent willen sponsoren. Interesse? Neem contact op met de organisatie via bovenstaand telefoonnummer of e-mailadres.

Meer over het NK Onderwatervoetbal….

In de Noordzee, ten noorden van Schiermonnikoog, is op zo’n 20 meter diepte een uniek natuurherstelproject gestart. In het gebied de Borkumse Stenen is 6000 kilo Noorse platte oesters geplaatst, onder meer op 3-D geprinte rifstructuren.

Het is voor het eerst dat in diepere delen van de Noordzee oesterbanken worden hersteld. Volgens de initiatiefnemers Wereld Natuur Fonds (WNF) en ARK Natuurontwikkeling is herstel van oesterbanken een enorme impuls voor het leven in de Noordzee.

Platte oesterbanken kwamen vroeger op grote schaal(*) voor in de Noordzee. Deze schelpdierbanken<https://www.wnf.nl/nederlandse-natuur/noordzee/schelpdierbanken.htm> zijn grotendeels verdwenen door overbevissing, ziektes en koude winters. «Oesterbanken zijn hotspots van biodiversiteit. De soortenrijkdom is er maar liefst 60% hoger vergeleken met aangrenzende zandige gebieden!»  aldus projectleider Emilie Reuchlin-Hugenholtz van WNF.  «Haaien en roggen zetten eieren af op een oesterbank en kleine visjes en garnalen kunnen er schuilen en opgroeien. De banken vormen een belangrijke voedingsbodem voor roofvissen, zeevogels en zeezoogdieren.»

Wereldwijd worden koraal- en oesterbanken hersteld en beschermd vanwege de verhoogde visproductie, waterkwaliteit, bodemstabiliteit en bijdrage die ze leveren aan kustbescherming. Tenzij er een bronpopulatie aanwezig is, leert de ervaring dat schelpdierbanken niet uit zichzelf terugkeren. Daarom brengen WNF en ARK nu op verschillende plaatsen oesters terug om te leren wat de succesfactoren van actief herstel zijn en daarnaast om wilde platte oesterbanken te ‘kickstarten’.

Vissers en windparken

De harde ondergrond van de Borkumse Stenen is volgens Reuchlin-Hugenholtz heel geschikt voor platte oesters, die hier vroeger ook van nature voorkwamen. Bijzonder aan de pilot is dat de proeflocatie van 1 hectare in samenwerking met vissers is gekozen. In het gebied zal straks vrijwillig niet meer gevist worden. Barbara Holierhoek, voorzitter Vissersvereniging Hulp in Nood:  «Nu we als visserij zijn betrokken bij dit project kunnen we meekijken of ondanks of dankzij alle veranderende omstandigheden zoals watertemperatuur en voedselrijkheid in het zeewater dit experiment met de platte oesters gaat lukken. Daar kunnen wij ook van leren.»

Een tweede proeflocatie in het diepe deel van de Noordzee is het Gemini Windpark, vlakbij de Borkumse Stenen, waar 1000 kilo oesters en proefkooien worden geplaatst. Dit is ook meteen de eerste poging op de Noordzee om een oesterbank in een windmolenpark te starten.

Nationaal Plan voor Oesterbankherstel

Reuchlin-Hugenholtz hoopt dat de voorbeeldprojecten de Nederlandse overheid ertoe aanzetten om natuurherstel op de Noordzee op te schalen. «Het zou mooi zijn als de overheid het initiatief neemt voor een Nationaal Plan voor Oesterbankherstel. Het gaat hierbij niet alleen om ruimte want juist bodembescherming in de Noordzee is cruciaal om schelpdierbanken een duurzame toekomst te geven. Daarnaast kan de overheid een belangrijke faciliterende rol spelen bij de ontwikkeling van verdienmodellen in nauwe samenwerking met schelpdiersector en bijvoorbeeld de windenergiebranche. Op deze manier kunnen kansen voor aanleg en duurzaam beheer van oesterbanken op zee slim worden benut. Een win-winsituatie!»

Foto’s: WNF

Het grootste natuurgebied van Nederland? Dat is de Noordzee met een oppervlak van zo’n 57.000 vierkante kilometer en 220 soorten vis. Indrukwekkend maar toch gaat de Noordzee achteruit.

Het Wereld Natuur Fonds heeft een film gemaakt om je een beeld te geven.

Op zondag 17 juni organiseert De Witte Boulevard een snorkelsafari speciaal voor duikers én niet-duikers die met eigen ogen willen zien hoe mooi Zeeland onder water is! En ga je mee, dan krijg je ook nog eens 15 procent korting op je volgende duikbeleving! 

Foto: René Weterings

Op 17 juni kan je met De Witte Boulevard op snorkelsafari. En heb je de smaak te pakken, dan kan je deze zomer met 15 procent korting het Zeeuwse water ook duikend verkennen.

Proeven aan Zeeland onder water

Ben jij benieuwd wat er onder de Zeeuwse waterspiegel leeft? Kom het op zondag 17 juni ontdekken en doe een snorkelsafari met De Witte Boulevard. Het bekende duikcentrum in Renesse neemt je mee naar een stukje Zeeland waar je snorkelend kennis kunt maken met de bijzondere onderwaterwereld.

Duik je zelf al, dan is dit een leuke manier om je familie of vrienden te laten zien waarom jij altijd zo enthousiast over Zeeland vertelt. En heb je zelf nog nooit in Nederland of Zeeland gedoken, dan kan je kennismaken met de kleur en de pracht van de onderwaterwereld.

Speciale aanbieding

Heb je na deze snorkelsafari op 17 juni de smaak te pakken, dan heeft De Witte Boulevard een speciale aanbieding – je ontvangt na afloop een waardebon voor 15 procent korting op een duikervaring – een Try Scuba, een Open Water Diver-cursus of een begeleide duik in het waterrijke Zeeland.

Foto: René Weterings

De kosten van de snorkelsafari zijn 29,50 euro inclusief het gebruik van de benodigde snorkeluitrusting en pak. De waardebon, die je na afloop ontvangt, is geldig tot en met 31 augustus 2018 voor recreatieve duiken, -duikopleidingen en duikintro’s.

Meld je nu aan!

Benieuwd hoe leuk een snorkelsafari is? Lees het verhaal van René Weterings die met zijn dochter Isis meeging.

De Witte Boulevard organiseert de hele zomer duiksafari’s voor iedereen! Ook voor introduiken, duikopleidingen en begeleide duiken kan je bij het duikcentrum in Renesse terecht.

Klik voor meer info.

Op 27 mei trof een vrijwilliger van Stichting ANEMOON één enkel exemplaar van het goudstipje aan in de noordwestelijke Oosterschelde. Het was een zeer bijzondere waarneming omdat het voor deze locatie een uiterst zeldzame soort betreft en omdat dit zeenaaktslakje wel een heel bijzonder en karakteristiek kenmerk heeft: het is alsof het slakje bekleed is met bladgoud.

Acht jaar geleden was het groot nieuws. Een Limburgse sportduiker had toen in de Oosterschelde bij Burghsluis het prachtige goudstipje (Cumanotus beaumonti) aangetroffen. Dat was de eerste waarneming van deze zeenaaktslak ooit in de Nederlandse kustwateren. In de jaren daarna is de soort alleen enkele keren bij Texel en een keer op een wrak in de Nederlandse Noordzee aangetroffen, maar in de Oosterschelde werd de soort niet meer gezien. Tot vorige week zondag, toen een sportduiker en vrijwilliger van Stichting ANEMOON, een tweede exemplaar zag, iets ten oosten van de eerste vindplaats uit 2010.

Acht jaar na de eerste waarneming is het goudstipje opnieuw in de westelijke Oosterschelde aangetroffen. Foto: Peter H van Bragt.

Goudstipjes voeden zich met onder andere de tentakelkransen van penneschaft. Deze hydropoliep is een winter- en voorjaarssoort en komt momenteel massaal in de noordwestelijke Oosterschelde voor. De zeenaaktslak werd inderdaad aangetroffen in een gebied waar deze poliep nu massaal aanwezig is. Op de onderstaande foto is zelfs goed te zien dat de slak de tentakelkransen van de poliepen waar hij op zat heeft geconsumeerd. Alle steeltjes eindigen in een kale punt waar normaal de tentakelkrans moet hebben gezeten.

Het goudstipje eet de tentakelkransen van de hydropoliep penneschaft. Rechts: intacte hydropoliep. Links: door het goudstipje gegeten penneschaft. Foto: Peter H van Bragt.

Het goudstipje is eenvoudig te herkennen. Het is een relatief kort en breed slakje van maximaal 25 millimeter lang. De lange, spitse papillen staan op de zijkanten van de rug en op de kop. Ze lopen door tot over de voorrand van de kop, maar precies op het midden van de koprand staan geen papillen. Het meest karakteristieke kenmerk, waar de soort ook de Nederlandse naam aan te danken heeft, wordt gevormd door de clusters van kleine vlekjes op de rug en de papillen. Deze zijn goudgeel, glimmen en reflecteren licht alsof het bladgoud is. Het is een uitzonderlijk pigment dat bij geen enkele andere Nederlandse zeenaaktslak aanwezig is. Met het blote oog kan het soms lastig zijn om dit bladgoudachtige kenmerk goed te zien. Om er maximaal van te kunnen genieten kun je het dier het best onder een stereomicroscoop bekijken.

Gefotografeerd met behulp van een stereomicroscoop is goed te zien dat de geclusterde vlekjes op de rug en papillen van het goudstipje glimmen en reflecteren als bladgoud. Foto: Peter H van Bragt.

Hoewel de soort dus slechts twee keer in de Oosterschelde en verder alleen enkele keren bij Texel en eenmalig in de Nederlandse Noordzee is waargenomen, is het goed mogelijk dat in de Noordzee, op bijvoorbeeld scheepswrakken en op andere plaatsen waar veel penneschaft aanwezig is, grotere en ook stabielere populaties voorkomen. Omdat daar door sportduikers en biologen echter zelden naar de aanwezigheid van zeenaaktslakken wordt gekeken, zijn hier nog geen ondersteunende waarnemingen voor. Wel weten we dat er in 2010 in het zuidelijke deel van de Belgische Noordzee, ver van de kust, grote aantallen goudstipjes op een scheepswrak voorkwamen.

Het goudstipje is een typische West-Europese soort. Dieren zijn gevonden vanaf de kust van Noorwegen tot in de westelijke Middellandse Zee. In 2010 en 2011 zijn bij Texel ook eikapsels gevonden. In de Oosterschelde zijn deze nog nooit waargenomen.

Meer informatie en waarnemingen

• over het goudstipje op Blauwtipje.nl, waar alle Nederlandse soorten zeenaaktslakken worden getoond en beschreven. Waarnemingen van het Goudstipje en alle andere soorten zeenaaktslakken kunnen hier ook worden geregistreerd. Of meld waarnemingen van zeenaaktslakken en alle andere zeedieren via de portal van Stichting ANEMOON.

Tekst en foto’s: Peter H. van Bragt

Dit artikel is uitgebracht door Stichting ANEMOON en met toestemming overgenomen van Nature Today.

Op de derde dag van het inktvissenweekend moet Duikreporter Dirk vroeg op. Maar daar krijgt hij dan ook iets voor terug!

Datum: 27-05-2018
Duiklocatie: Zeelandbrug

Derde dag van het inktvissen weekend. De LW kentering bij de Zeelandbrug is om 08.35 uur en het is zondag. Vroeg uit de veren dus! Om 07.00 uur zijn we al ter plaatse en is de parking nog leeg, maar dat blijft niet zo!

Om 08.00 uur lig ik met buddy Gitta Vlug in het water. Ik weet de sepia’s nu zitten en na drie minuten kunnen we al genieten van een prachtig schouwspel: het vrouwtje is nu wel actief!

Het mannetje houdt ondertussen de wacht, als wil hij me op afstand houden …

Wat zijn dit toch prachtige dieren! We kunnen ongestoord 10 minuten blijven observeren. Er hangt nu minder zweefvuil dan gisteren, wat mooiere beelden geeft.

In het tweede deel van ons duikplan gaan we op zoek naar blauwtipjes op de vlakte tussen de twee pijlers, maar zonder succes. Tijdens het zoeken komen we natuurlijk nog andere leuke dieren tegen! Na 67 minuten en een max diepte van 12,8 meter zijn we terug boven. Wat was dit weer genieten!

Onderstaande video is in HD1080p, dus eventueel de settings aanpassen voor de beste kwaliteit

Carla en Lilian gaan op naaktslakkensafari bij specialist Bernard Picton. En in één week tijd vinden de  deelnemers aardig wat verschillende soorten in het Ierse water.

Datum: 19-26 mei 2018
Duiklocatie: Connemara, Ierland

Ook dit jaar zijn Lilian en ik uitgenodigd door Bernard Picton om deel te nemen aan de Irish Nudibranch safari. En die uitnodiging hebben we aangenomen. We vliegen de 19^de mei heen en Bernard heeft aangeboden ons op te halen van het vliegveld in Dublin. Dat aanbod hebben we aangenomen. Ik heb vorig jaar wel zelf gereden naar Connemara, maar meerijden aan de linkerkant van de weg is toch wel veel fijner.

We komen tegelijk aan op het vliegveld, wij met onze bagage in de vertrekhal en Bernard buiten met zijn auto. Perfect begin van onze week. Wij hebben aangeboden om meteen de eerste dag te koken voor de hele groep, dus we moeten onderweg wel even boodschappen doen. Dat doen we in Galway, dat is eigenlijk de overgang van snelweg naar binnenwegen verder naar Connemara.
Als we alles hebben ingeslagen en in de auto erbij gepropt gaan we door. Wat is het toch prachtig, zeker het stuk na Galway naar de westkust. Zo ruig, overal schapen op de weg en rotsen afgewisseld met gras. Ik geniet volop nu ik zelf niet achter het stuur zit.

Aangekomen zijn we niet de eersten. Mats en Michael, die we vorig jaar ook hebben ontmoet zijn er al. Een warm weerzien. En er zijn al 2 Amerikanen, die kennen we nog niet. Maar dat duurt niet lang, voorstellen en beginnen met kletsen. Wat later arriveren Jim en George, die we ook al kennen. Dan moeten er nog 3 komen.
Nadat we ons hebben geïnstalleerd in dezelfde kamer als vorig jaar, storten we ons op het prepareren van de maaltijd. We eten gezellig met 9 man. We weten dat Chris pas in de ochtend zal arriveren, maar inmiddels zijn Lydia en Becky wel gearriveerd. We hebben een erg gezellige avond, wat een leuke mensen allemaal!

Als we ’s morgens opstaan is Chris net binnen, had wat tegen gezeten, maar hij is nog jong en kan wel wat hebben. We maken ons klaar voor de eerste duik. Spullen mee naar het duikcentrum, op loopafstand, dus even slepen, maar dat kunnen wij wel. Ook daar is het een leuk weerzien met Breffni en Cillian. Spulletjes worden gepakt en in orde gemaakt en naar de boot gebracht. Lilian en ik hebben besloten om de eerste duik even op het huisrif te doen. Uitloden en weer even het Ierse water proeven. Het wordt een erg leuke duik. De eerste slak die ik zie is er eentje die niet eerder daar is waargenomen, een Trapania maculata. Onder water had ik het niet gezien hoor, maar ik krijg achteraf een kus van Bernard dat ik hem gevonden heb. We vinden meer slakjes en hebben een makkelijke eerste duik om te acclimatiseren. Heerlijk, we zijn helemaal op vakantie. Maar wel met een missie, slakjes vinden!!!

’s Middags gaan we met de rib mee en maken weer een leuke duik. Wel wat ‘swell’ in het kelp, maar het valt mee. Maandag en dinsdag maken we ook 2 duiken per dag met de rib. Deze vallen ons een beetje tegen, met veel heen en weer geslinger in het kelp met opstijgen. Maar er worden wel erg leuke dingen gevonden. Dan gaan we woensdagmorgen naar het wrak Julia T. Daar hebben we eigenlijk niet zo’n zin in. Maar we nemen nitrox mee en laten het gebeuren. Nou, dat is toch een top van een duik. Het wrak is prachtig begroeid en we vinden zat slakjes. Jammer dat het zo diep is dat we er redelijk snel uit moeten, ondanks onze nitrox. Haha, deze nemen ze ons niet meer af. De middagduik is wat minder, maar ja, we hebben de ochtend nog.
Voor donderdag en vrijdag heeft het duikcentrum een andere boot geregeld om naar de ‘outer-islands’ te kunnen. Na een fikse vaart van dik een uur komen we bij Inishbofin. Na de breefing storten we ons in het water. Wat een prachtige wand. Ik heb nog nooit zoveel juweelanemoontjes zij aan zij gezien. Hele plakkaten lila, paars, roze, groen, geel, oranje en weet ik wat voor kleuren. Het is ongelooflijk mooi. En slakjes natuurlijk. Alleen vinden wij niet zoveel speciale dieren. En de golfslag onder water, de swell, is enorm. We klappen meters heen en weer als we in het kelp komen om op te stijgen. Maar het lukt allemaal weer en we klimmen aan boord. Anderen hebben wel hele speciale vondsten! Echt super.

Helaas wordt tussen de duiken door mijn maatje wat zeeziek. Maar we gaan toch onder, maar na korte tijd geeft ze aan dat het niet gaat, dus gaan we het water uit.
De vrijdag skippen we dan ook om met de boot mee te gaan. Meerdere redenen, het verre varen, maar niet minder het feit dat we zaterdag rond de middag vliegen. En we willen graag onze spullen goed spoelen en droog meenemen en toch de 24 uur in acht nemen.
We kiezen voor een kantduik vrijdagmorgen, met Becky naar het wrakje voor de deur van het duikcentrum. Boven water gaan we naar de boei, vechtend door het kelp eerst. Maar we komen er en dalen af. Een leuk wrakje en prachtig begroeid. En ook hier vinden we leuke dingen. Slakjes en schattige blennies. Er staan enorm grote anjelieren op het wrakje, het is gewoon genieten. Na een tijdje gaan we terug richting de kant. We worden vergezeld door 2 hondshaaitjes die een stuk met ons meezwemmen. In het kelp vinden we nog een stel slakjes. Hebben we de andere duiken eigenlijk niet zo goed op gelet, op die bladeren.

Maar ja, het is onze laatste duik en we moeten het hiermee doen. We hebben heerlijk genoten. Van de duiken, van het fotograferen en helpen in het lab. Van het eten dat de anderen hebben gekookt voor de groep en niet het minst van de gezellige mensen die er waren.

De eindstand van het aantal gevonden slakjes tijdens deze safari, met 12 personen, is 72 verschillende. Wat een mooie score. Vorig jaar hadden we er 69.

De overall score is in 2 jaar in Connemara 85 stuks. Daar is onze organisator wel mee in zijn sas.

Elke onderwaterfotograaf heeft zijn eigen stijl en voorkeuren! En dat brengen we in beeld met een reeks portfolio’s van bekende en minder bekende onderwaterfotografen. In dit derde deel is het de beurt aan Wendy Hoevenaars!

Wendy Hoevenaars (1978) is een getalenteerde (onder)fotografe die al heel wat jaartjes meedraait in het kleine wereldje van de onderwaterfotografie. Toen ik zelf wat serieuzer ging fotograferen, was zij al een van mijn voorbeelden. In 1998 begon ze met duiken en nog geen drie jaar later startte ze met onderwaterfotografie.

Haar eerste camera was nog analoog – een Sea&Sea MMII. Deze maakte later plaats voor digitale opvolgers zoals een Canon IXUS, Canon 20D, Canon 40D en uiteindelijk de Canon 50D.

Op dit moment heeft Wendy geen eigen cameraset en huurt of leent er een als ze op reis gaat en onderwaterfoto’s wil maken. Handig, waarom heb ik daar zelf nooit aan gedacht…?

Wendy heeft een lange historie als het gaat om deelname aan fotowedstrijden. In 2009 doet ze met drie foto’s mee aan de Underwater Art Contest Duikvaker. Alle drie de foto’s vallen in de prijzen. In de jaren erna neemt Wendy deel aan talloze (online) wedstrijden. In 2011 valt ze wederom in de prijzen bij Underwater Art Contest Duikvaker en wint ze de UPDM Trophy. Het jaar 2013 is goed voor een eervolle vermelding in de internationale fotowedstrijd ‘Beneath the Sea’ en een finaleplaats bij de fotowedstrijd MIMA 2013 in L’Estartit. In 2015 en 2017 wordt ze genomineerd voor de Color Awards.

Ze is natuurlijk trots op verschillende resultaten, maar een springt er echt uit, vertelt ze. Dat is de foto van het pygmee zeepaardjes, waarmee ze  de ‘Guylian Seahorses of the World’ fotowedstrijd in 2012 wint. Niet alleen is ze trots op het winnen van de wedstrijd, maar vooral ook omdat de bewuste foto op een cover eindigt.

Wendy’s foto’s verschijnen in de afgelopen jaren niet alleen in fotowedstrijden, ze schrijft ook een groot aantal publicaties op haar naam. Van 2009 tot en met 2015 prijken haar foto’s in Onderwatersport en Duikmagazine en in 2011 staat haar portfolio al in Onderwatersport. Diverse digitale magazines geeft ze met haar foto’s kleur, zoals het EOS magazine en Wet Web Magazine. Ook hangen haar foto’s in diverse exposities, zoals op Neeltje Jans.

In 2014 komt Duikgids Curaçao uit met twee van haar foto’s op de cover. In de gids zelf staan maar liefst vijftig foto’s die door haar zijn gemaakt! Persoonlijk vind ik haar eigen boek ‘EYE to EYE with the underwater world’ een toppunt. Dit boek verschijnt in het najaar van 2010 en bevat honderd close-ups van de ogen van verschillende onderwaterdieren in vier zeeën. Wendy vertelt: «‘De close-ups in het boek zie ik als kleine kunstwerkjes. De kleuren zijn zo prachtig en soms moet je heel goed kijken om te zien wat het eigenlijk is.» Dit kan ik alleen maar beamen, haar boek is prachtig. Enkele close-ups van de ogen staan ook hieronder bij de foto’s – kijk en oordeel zelf, zou ik zeggen.

Zoals elke fotograaf heeft ook Wendy haar voorkeuren wat betreft technieken in onderwaterfotografie. Ze vertelt: «Mijn favoriete soort is macrofotografie en creatief of een combinatie hiervan. Met creatief doel ik op mijn structuren waarvan ik al best een aantal heb gemaakt. De kleurenpracht die hierin naar voren komt, is super mooi.»

Ik snap meteen wat ze bedoelt – kijk maar naar de foto’s in deze portfolio. Daarnaast spreken ook de biologische aspecten haar erg aan en vindt ze het leuk om onder water bijvoorbeeld de paring van vissen of hun eetgedrag vast te leggen. Een heel ander aspect van de onderwaterfotografie is het fotograferen van modellen in gecontroleerde omstandigheden. Ze heeft al enkele bruidsparen onder water mogen fotograferen.

Onderwaterfoto’s kun je overal maken, maar als ik Wendy naar haar favoriete bestemming vraag, is ze vrij duidelijk: «Indonesië vind ik erg gaaf, op zoek naar het kleine spul. Zeker ook Lembeh is een van mijn favoriete bestemmingen.» Ze is duidelijk fan van muck diving – het zoeken en vinden van allerlei beestje op een zwarte bodem met weinig tot geen begroeiing. «Alle beestjes zijn goed gecamoufleerd en gaaf qua vorm en leefgedrag,» zegt Wendy. Ik word stiekem een beetje jaloers als ik haar zo enthousiast over deze prachtige bestemmingen hoor. Natuurlijk heeft Wendy nog een flinke bucketlist aan bestemmingen. Een koudere bestemming bezoeken om daar de pinguïn of witte dolfijn onder het ijs te zien en fotograferen staat hoog op het lijstje. Ook een warmere locatie staat hoog genoteerd, namelijk Australië voor de bekende seadragons.

Specifieke foto’s die Wendy nog zou willen maken, zijn de foto’s van de witte dolfijn onder het ijs in een natuurlijke omgeving. En verder vindt ze het leuk om nieuwe technieken die ze ziet, waarover ze leest of die ze ontdekt, toe te passen in de onderwaterwereld. Echte ambities heeft Wendy niet, maar ze vindt het wel erg leuk als haar foto’s gepubliceerd worden of een boek of artikel kunnen ondersteunen.

Wendy is voor mij een stoere en ondernemende vrouw die, naast het hebben van een eigen duikwinkel en het opleiden van nieuwe duikers, in 2016 ook nog tijd vrij maakt om deel te nemen aan Expeditie Robinson. Ik verwacht (en hoop) dan ook in de toekomst nog veel meer foto’s van haar te zien!

Geniet van haar portfolio! Klik hieronder op een thumbnail voor de volledige weergave en om de diavoorstelling te starten.

Hij is een man met een missie: deze keer wil hij op Bonaire schildpadden zien. Alles is voorbereid en hij daalt de beruchte trap van 1000 Steps af. Of hij schildpadden gezien heeft zie je in zijn video in dit duikreport.

Datum: April 2018
Duiklocatie: Bonaire

Begin April is het eindelijk dan zover. Na 4 jaar gaan we eindelijk weer naar Bonaire. We hebben er van tevoren hele voorstellingen van gemaakt over welke duikstekken we willen duiken en welke videobeelden ik idealiter zou willen schieten.

Maar mijn belangrijkste missie was om deze keer wel eens schildpadden tegen te komen. Dat wat namelijk vier jaar geleden iedereen behalve mij was gelukt.

Voor ons is een van de leukste duikstekken toch wel 1000 steps. De bekende trap. Tja, met onze groeiende levenservaring wel een stek die de nodige fysieke inspanning met zich mee brengt. Maar het is er echt prachtig en daar heb je een redelijke kans om schilpadden tegen te komen. Dus normaal de inspanningen meer dan waard.

Na een paar ‘gewennings’duikjes is het dan zover. We gaan naar 1000 steps. Na het bekende bovenaan de trap je door de niet duikende toeristen heen te worstelen komen we na het nodige geklauter beneden. We horen van terugkerende duikers dat zij schilpadden hebben gezien. De spanning stijgt. Gaat het mij deze keer dan ook eindelijk lukken?

Met de camera’s goed beschermd, gaan we voorzichtig te water. Iedereen klaar? Let’s go.

We zwemmen op het ondiepe in de richting die de duikers hebben aangegeven. Ondertussen zet ik de lampen vast de juiste stand en hoek. Geen tijd te verliezen als we ze tegenkomen. Het zicht is niet zo overweldigend, hebben wij weer.

Ineens zie ik uit mijn ooghoek drie donkere vlekken in het water. Ik kijk goed. Geen schildpadden, maar pijlinktvissen! Ook gaaf! Rustig blijven. Lampen vast aan. Nog een check op de juiste hoek. Camera klaar, en filmen maar. Laat dit een voorbode zijn.

En dan na zo’n 15’ gebeurd het; een schildpad komt rustig aanzwemmen. Rustig blijven, alles weer in gereedheid brengen en ja hoor daar gaat ie. En ook al heb ik gisteren mijn 600^eduik gemaakt, er maakt zich een kinderlijke blijdschap van mij meester. Zo blij ben ik.

Op de duiken erna komen we nog een aantal keer een schildpad tegen en ik krijg die grijns niet meer van mijn gezicht. Helemaal als later blijkt dat de opnames ook nog eens heel erg naar mijn zin zijn.

Uiteraard keek ik niet alleen naar schildpadden. We hebben ook nog meerder encounters met “The Big Green Murray van Aquarius” en zoveel ander moois. Ach, met 32 duiken, heel veel mooie momenten en ruim 200Gb aan filmmateriaal is de volgende missie om hier (voor ons) een leuke film van te maken.

Missies geslaagd!

Dinsdag 5 juni presenteert DJ Ruud de Wild zijn radioshow onder water. Daar ging een heel traject aan vooraf – hij en het team moesten leren duiken en hoe komt het geluid boven water? Olga Knijn van Scuba Connection was erbij!

De eerste gesprekken bij de NPO vinden plaats in april van 2017. Het plan om een radioshow onder water te presenteren staat dan in de kinderschoenen. De datum is snel gekozen: 5 juni 2018 – Wereldmilieudag. Wat een dag om aan mee te werken! Met fotografie als hobby hoop je er toch op dat iedereen zuinig met het rif omgaat! En laten we eerlijk zijn het plastic dat er tegenwoordig doorheen gaat, de filmpjes die op social media verschijnen over schildpadden met rietjes in hun neus – ik word er niet vrolijk van!

Cursus

Maar eerst moet Ruud leren duiken. In maart 2018 beginnen we met hem aan het zwembadgedeelte van de Open Water-cursus. Aan zin ontbreekt het niemand – we werken immers naar een waanzinnig goed en groot doel toe! Bij Wobbegong in Amersfoort mogen we gebruikmaken van hun zwembaduren.

Praten onder water

Ondertussen verdiepen Berdi en ik ons in de communicatie. Want het geluid moet naar boven, waar de geluidsmensen van de NPO het kunnen overnemen. Zo komen wij in gesprek met René Huisman van Ocean Reef. Al snel volgen we de factory course van Ocean Reef in Todi. Met de rust waarmee het uitgelegd wordt, krijgen we het systeem snel onder de knie.

Maar niet wij moeten het onder de knie hebben, Ruud en zijn team moeten ermee kunnen werken. Na het afronden van de Open Water-cursus gaan we dan ook meteen door met de Full Face Mask opleiding. Inmiddels is ook onze eigen duikschool Scuba Connection in Naarden opgestart. We hebben nu eigen zwembaduren en kunnen ook terecht bij onze partner Europarcs. Heel handig want die flexibiliteit hebben we nodig – naarmate de uitzending dichterbij komt en het team van De Wild Onder Water steeds drukker met de voorbereidingen bezig is, wordt plannen steeds moeilijker.

Tijdens de eerste test in Emmen valt alles op zijn plek. Blijdschap en opluchting – we krijgen goed geluid boven naar het mengpaneel…

Luister!

We zijn klaar voor de uitzending. Dinsdag 5 juni van 16 tot 18 uur hoor je Ruud de Wild op NPO Radio 2 vanuit het voormalige haaienbassin van het Noorderdierenpark. Hoe bijzonder is dat… een radioshow van onder water tussen de haaientanden met een doel – de luisteraars bewust maken van het milieu! Luister jij ook?

Ook de laatste dag van de biologiespecialty van Duikreporter Dirk Van den Bergh levert mooie ervaringen en plaatjes op. Hij maakte een videoverslag.

Datum: 27-05-2018
Duiklocatie: Scharendijke – Het Koepeltje

Laatste duik van een fantastisch duikweekend …

Maar eerst nog een anekdote die ik in mijn vorige reportage vergeten was: ik laat ’s avonds mijn flessen vullen in de duikwinkel van De Witte Boulevard. Er staat heel wat volk binnen en geef ze gewoon af. ’s Nachts schiet ik opeens wakker: waaah … ik ben mijn flessen vergeten op te halen en we moeten ’s morgens al om 07.00 uur aan de Zeelandbrug zijn … Bas heeft echter nog een reserve 10L-300Bar bij die ik kan gebruiken. Oef! Dit voorval kost me echter veel geld, want ondertussen heb ik me zo’n duikfles aangeschaft: dook veel lekkerder dan de lange 12L en bovendien had ik net dat ietsje extra lucht bij!

De laatste duik doe ik met buddy Bernard van Barneveld. We besluiten om niet meer specifiek naar sepiola’s te gaan zoeken (en als het zoekbeeld weg is zie je er ook niet één!). Het wordt een ontspannen duik en we laten alles op ons afkomen. Terwijl ik een klein platvisje aan het filmen ben wijst Bernard me deze lieverd aan!

We zien mooie tafereeltjes en deze steurgarnaal moet al wel heel oud zijn … Ik ga thuis opzoeken hoe oud ze kunnen worden, maar er is weinig info beschikbaar. Over andere garnalen lees ik wel dat ze na 4-5 jaar veranderen van mannetje in vrouwtje …

Nog een mooi plaatje: ik vermoed dat het de gewone slingerzakpijp is.

We duiken 77 minuten en gaan max 10,3 meter diep (dieper werd het veel te stoffig). De gemiddelde watertemperatuur was 17°.
Na de duik gaan we terug naar De Witte Boulevard om af te sluiten. Om te weten hoe dit afloopt, kijk dan onderstaande video uit tot op het einde …

Settings indien nodig aanpassen naar HD1080p voor de beste kwaliteit.

Een duikmes kiezen is heel persoonlijk. Groot, stoer en stevig, of klein, handzaam en licht. Met of zonder schaar en waar wil je het instrument bevestigen?

In de Cressi messencollectie kan iedere duiker, freediver of speervisser wel een mes naar zijn of haar wens vinden. Van de Alligator schaar tot de grote Giant met een lemmet van 17,8 cm tot de kleine Grip – ieder mes heeft zijn eigen bijzonderheden en praktisch nut.

De Giant is groot, uitgevoerd in zwart Japanese AISI 420 tempered steel, de Grip en Lama komen met verschillende bevestigingsaccessoires om het mes aan been of trimvest te kunnen zekeren. Tevens hebben meerdere messen een oog om het mes tijdens gebruik met een koord te kunnen beschermen tegen verlies.

Met prijzen van rond de € 20 tot bijna € 90 een volwassen range met genoeg keuze voor iedereen.

Kijk hier voor alle Cressi messen.

www.cressi.com

Haaien en roggen zijn nauw verwant. Zelfs zo verwant dat veel mensen ook wel over roggen spreken als platte haaien.

Taxonomisch gezien vallen haaien en roggen onder de klasse kraakbeenvissen – dit zijn vissen met een skelet die volledig uit kraakbeen bestaat. Hierin verschillen zij van de ‘gewone’ beenvissen, die een skelet van bot hebben. De kraakbeenvissen zijn onderverdeeld in twee onderklasses: de draakvissen (chimaera’s of Holocephali) en haaien en roggen (elasmobranchen). Elasmobranchen hebben 5 tot 7 zichtbare kieuwspleten en een huid die bestaat uit huidtanden. Van de elasmobranchen, de haaien en roggen, zijn er vervolgens meer dan 500 en 650 soorten respectievelijk.

Haaien en roggen zijn dus even verwant aan elkaar als bijvoorbeeld alle buideldieren (dit is een subklasse van de zoogdieren). Omdat zij biologisch zo vergelijkbaar zijn en door vergelijkbare factoren bedreigd worden, worden haaien en roggen vaak in een adem genoemd.

Relevante links
Zijn roggen platte haaien?

Van 9 tot en met 17 juni vindt de Dutch Caribbean Shark week plaats, een initiatief van Save Our Sharks. De hele week door worden er in Nederland en op de Nederlands-Caribische eilanden allerlei activiteiten georganiseerd, zoals de verkiezing Favoriete Haai of Rog 2018! 

Mooi zijn ze, hè! Een ontmoeting met een haai of rog is voor veel duikers een hoogtepunt.
Samen met Save Our Sharks gaat DuikeninBeeld ter gelegenheid van de Dutch Caribbean Shark Week (9-17 juni 2018) op zoek naar jullie favoriete haai of rog.

Stem en win!

Je kunt je stem uitbrengen op de haaien en roggen die bij jou favoriet zijn. We hebben er 20 voor je op een rijtje gezet. Je mag er één kiezen, maar kunt ook op meerdere dieren stemmen*.
En als je onder aan deze pagina (onder reacties) vertelt waarom een bepaalde haai of rog je favoriet is, maak je kans op één van de vijf kaarten voor een bezoek aan Burger’s Zoo en een speciale rondleiding achter de schermen van Burger’s Ocean (op een nader te bepalen datum).  Daar zie je wat er allemaal bij komt kijken om voor de haaien en roggen (en alle andere dieren) een zo natuurlijk mogelijke omgeving te creëren en ook wat Burger’s Zoo doet ter bevordering van natuurbehoud in andere delen van de wereld.

Klik en stem!

*Als je meerdere haaien en roggen mooi vindt, kun je op meerdere dieren stemmen. Maar… als bijvoorbeeld een huisgenoot of collega gebruikmaakt van internet via hetzelfde IP-adres en op hetzelfde dier wil stemmen, dan lukt dat niet. In dat geval zou de tweede stemmer bijvoorbeeld via 3G of 4G op een mobiel apparaat kunnen stemmen. Deze IP-beperking is ter beveiliging tegen bots.

Fotocredits (stemmodule):
Adelaarsrog – Wikimedia; Blauwe haai – Wikimedia; Caribische rifhaai – Albert Kok; Doornhaai – NOAA’s National Ocean Service; Engelhaai – Philippe Guillaume; Groenlandse haai – Wikimedia; Hamerhaai – Terry Goss; Hondshaai -Hans Hillewaert; Kortvinmakreelhaai – Mark Conlin; Oceanische witpunthaai – DCNA – Jim Abernethy; Reuzenhaai – Wikimedia; Reuzenmanta – Arturo de Frias Marques; Tijgehaai – DCNA -Duncan Brake; Verpleegsterhaai – Wikimedia; Voshaai – Thomas Alexander; walvishaai – Derek Keats; Witte haai – Terry Goss; Zaagvis – David Iliff; Zevenkieuwhaai – Aaron Scheiner; Zwartpuntrifhaai – Kydd Pollock