Elke onderwaterfotograaf heeft een eigen stijl en voorkeuren! En dat brengen we in beeld met een reeks portfolio’s van bekende en minder bekende onderwaterfotografen. Deze maand is de beurt aan Arco de Man!

Arco de Man (1971) is een Zeeuwse onderwaterfotograaf met een paar bekende duikstekken ‘in zijn achtertuin’ – hij woont in het Zeeuwse Nieuwerkerk. Ik ken Arco al vele jaren en spreek hem met enige regelmaat aan de waterkant voor een duik of een gezellige barbecue die we met een klein groepje organiseren. Hij fotografeert al jaren en ik vind zijn foto’s vaak erg inspirerend. In feite heb ik ook best wel wat van hem geleerd in de tijd dat wij beiden actief deelnamen aan een fotogroep voor onderwaterfotografie. Tijd dus voor een portfolio!

Arco duikt sinds 2001, zo vertelt hij. “Tijdens een vakantie in Mexico heb ik een introduik in het zwembad gemaakt en mocht daarna mee in het buitenwater. Een geweldige ervaring! Bij terugkomst in Nederland heb ik een duikschool in de buurt gezocht en heb ik bij Dolphins Dive Center in Brouwershaven mijn Open Water-brevet gehaald.”

Niet veel later pakte Arco ook de onderwaterfotografie op. “Tijdens onze eerste vakantie op Bonaire had mijn partner Lilian een Sea&Sea MX-5 camera (nog met een rolletje) mee. Ik ben hiermee aan de slag gegaan om te zien of ik wat kon vastleggen. Ik was toen heel tevreden met überhaupt iets van een vis op de foto! Later toen ik instructeur werd, is dit pas serieus geworden – ik moest voor mezelf namelijk een uitdaging houden onder water. Anders was het alleen nog maar lesgeven en dan verlies je het plezier in het duiken/onderwaterleven.”

Cameraset
Arco heeft net als vele andere onderwaterfotografen in zijn fotoleven verschillende camera’s gebruikt. Hij somt setjes op: “Het is begonnen met een Canon Powershot A70 en daarna een Olympus C-7070. Vervolgens kocht ik de eerste serieuze set – een Olympus Pen E-PL1 met twee Sea&Sea YS-01 flitsers, waar ik een tijdje mee gewerkt heb. Daarna maakte ik de overstap naar een Canon EOS 550D met een Sea&Sea huis en met dezelfde flitsers. De laatste 5 jaar gebruik ik een Canon EOS 70D met een Hugyfot huis en INON Z-330 en Sea&Sea YS-110A flitsers. Maar ik heb inmiddels weer wat nieuws aangeschaft, namelijk een Olympus OM-D E-M1 mark III.”

Fotowedstrijden
Arco neemt al enkele jaren deel aan fotowedstrijden. Ik kan gerust stellen dat hij een van mijn concurrenten is, en ik kijk ook nog steeds vol respect naar zijn wedstrijdfoto’s. Hij nam bijvoorbeeld verschillende jaren, voor het eerst in 2013, deel aan het Open Nederlands Kampioenschap (ONK) en Open Belgisch Kampioenschap (OBK) Onderwaterfotografie (OBK). Maar ook vertegenwoordigde hij Nederland bij WK Onderwaterfotografie van 2015 in eigen land. Niet als fotograaf, maar als buddy van Raymond Wennekes ging hij mee naar het WK dat in 2017 in Mexico werd gehouden.

Mooie resultaten
Aan wedstrijdervaring geen gebrek! En ook niet aan mooie resultaten. Waar hij het meest trots op is? “Bij de wedstrijden heb ik aardig wat top drie plaatsen behaald in verschillende categorieën. Het meest trots ben ik toch wel op mijn eerste plaats ‘groothoek met model’ tijdens het ONK in 2013 – die foto is precies zo geworden als ik in gedachten had. Maar ook op een ‘half-half foto’ die ik op het ONK in 2014 maakte. Deze foto maakte onderdeel uit van mijn serie die dat jaar goed was voor een 2e plaats overall én dus een ticket voor deelname aan het WK van 2015. Verschillende van deze wedstrijdfoto’s zijn als cover gebruikt voor Onderwatersport Magazine (NOB-blad), maar ook geplaatst in de Hippocampus (NELOS-blad).”

Favorieten
Ik weet van Arco dat hij een allround onderwaterfotograaf is. Hij maakt foto’s die variëren van supermacro tot ultra groothoek met zijn fisheyelens. Maar ik heb geen idee wat hij nu het liefst doet, heeft hij favoriete soorten onderwaterfotografie? Het antwoord is verhelderend: “Een interessante vraag! Het hangt voor mij helemaal van het moment af – waar ben ik en wat wil fotograferen? In Nederland pak ik vaak de macrolens en op vakantie is het toch al snel een fisheyelens, omdat daar de omstandigheden meestal wat aangenamer zijn. Maar als ik moet kiezen, dan zijn macro en groothoek toch wel favoriet.”

Reizen
Arco woont praktisch naast het Grevelingenmeer en kan bijna vanuit zijn huis het water in stappen, maar hij gaat ook op reis. Hij heeft dan ook al een reeks mooie en uiteenlopende bestemmingen bezocht waar hij heeft gedoken en gefotografeerd: “De afgelopen jaren waren dat Egypte, Australië, Bonaire, Mexico, Mozambique, Kroatië en het Canarische eiland La Palma. Wat ik op die bestemmingen op de foto heb gezet, loopt echt uiteen van supermacro tot aan bultruggen en alles daar tussenin – het is echt te veel om op te noemen!”

Zit er voor hem ook een favoriet tussen? Zijn antwoord zie ik niet meteen aankomen. “Op de eerste plaats toch Nederland omdat hier echt veel te zien is en je nog steeds niet-duikende mensen moet overtuigen hoe mooi Nederland onder water is. Op de tweede plaats staat bij mij Bonaire, puur omdat je hier kan gaan en staan waar je wilt, net zoals hier in Nederland. Daarnaast heeft Bonaire natuurlijk het voordeel van lekker warm water.”

Wensen en doelen
Bijna iedereen heeft wel een wensenlijstje met bestemmingen of bepaalde foto’s die nog gemaakt moeten worden. Zo ook Arco: “Op mijn bucketlist staan o.a. Zuid-Australië, Polynesië, Raja Ampat en Canada. Wat betreft foto’s zou ik graag nog eens de zeedraakjes in Australië willen fotograferen en dan zowel de weedy als de leafy – hoewel ik deze eerder al wel heb gezien.”

Arco heeft zijn ambities of doelen in onderwaterfotografie in de jaren bijgesteld, zo vertelt hij. “Waar het voorheen ging om zo veel mogelijk op de foto te zetten, gaat het mij nu alleen nog maar om een bepaald onderwerp mooi op de foto te krijgen. Het kan soms wel een aantal duiken duren voor het naar mijn zin is. Kwaliteit gaat dus voor kwantiteit.”

Kennis delen
Zoals Arco al eerder aangaf, is hij ook instructeur. Af en toe geeft hij wel eens een cursus onderwaterfotografie. Waarom vindt hij dat zo leuk? “Ik probeer mijn cursus af te stemmen op de behoefte van de cursist. Het leuke is dat je tijdens een weekend of aantal duiken de progressie ziet die de cursist doormaakt. En het enthousiasme neemt toe als er steeds meer foto’s lukken. Het geeft mij een enorme voldoening om op deze manier bij te dragen aan nog meer plezier voor een onderwaterfotograaf.”

Arco is iemand die nog wel vaker van zich zal laten horen met zijn onderwaterfoto’s! Benieuwd naar zijn werk? Hieronder laat hij een serie foto’s zien en meer is te vinden op zijn website.

Geniet van zijn portfolio! Klik hieronder op een miniatuur om de foto groot te openen en de diavoorstelling te starten.

Een sociaal woningruilproject op Saba. Zo noemt Duikreporter Berthold de verhuizing van de heremietkreeft, waar hij getuige van is.

Datum: 02 02 2020
Duiklocatie: Troy Hill 33, The Bottom, Saba

Een keer per jaar gebeurt het; dan gaat de Coenobita clypeatus op een nacht met volle maan, in de maand september, terug naar de (Caraïbische) zee om zaad en sperma te lozen… De zee doet daarna de rest…. De larven komen daarna aan land, voorzien van een geleend slakkenhuisje en dan gaat het leven op land verder….. Een heremietkreeft die, meestal, voorzien is van een Whelk, de Caraïbische naam, of Cittarium Pica, de wetenschappelijke naam die, over heel Saba voorkomt. Zelfs op de top van Mount Scenery. Het is een echte vuilnisman, hij ruimt alle voedselresten van andere dieren op. En die dieren daar zijn er nog al wat van op Troy Hill 33, suikerdiefjes, kolibries, duiven…..ratten, wilde kippen……. noem maar op.

Voor deze  heremietkreeften is niets te dol. Horizontaal lopen, vertikaal klimmen…. Ze doen het gewoon, met hun geleend huis op de rug….. Wanneer ze van huis verwisselen? Hmmmmmmmmm dat weten we niet. Zelfs Tom van ’t Hoff, marien bioloog, die mij in 1966 het duiken bijbracht, bij Duikteam Manta in Amsterdam, heeft het tot nu toe nooit zien gebeuren. Maar nu in zijn tuin op Troy Hill 33…………

We zijn net terug van een bezoek aan de tidal pools en we hebben ook een aantal lege Whelks meegenomen…..

Op de stenen trap die voor het huis naar beneden gaat opeens een landheremietkreeft, die vertikaal en daarna horizontaal en daarna vertikaal en daarna horizontaal de trap opgaat. Zonder problemen. Hoewel, zijn huis is behoorlijk uitgewoond, is aan vernieuwing toe…..

Dat is op deze foto duidelijk te zien… Zij weke en kwetsbare achterlichaam is duidelijk te zien. Dussssssssssssss….wij halen het niet meer bewoonde huis van een Whelk van de tidal pools om de heremietkreeft te laten overstappen naar een nieuw huis……..

Uiteraard, moet gekeken worden of het nieuwe huis aan de wensen voldoet. Door middel van aftasten…. Van buiten ziet het er goed uit…. Maar van binnen?

Van binnen wordt het ook uitgebreid bekeken bevoeld….

Ook van binnen lijkt het goed te voelen…………. En dan vliegensvlug verhuist tie. Zo vlug dat we het moment supreme niet zien. Maar het is wel een feit.

Duidelijk is te zien dat het oude huis echt aan vernieuwing toe is; het is echt uitgewoond, te klein zelfs. Maarrrrrrrrrrrr, “haastige spoed is zelden goed” ennnnn… “als de nood het hoogst is…..”. Het blijkt dat het nieuwe huis te groot is. Het is ook  te zwaar is om comfortabel door het leven te gaan….. Dus……wij zorgen voor een iets kleinere Whelk van de tidal pools. En dankbaar maakt de heremietkreeft gebruik van ons tweede aanbod…….

In drie kwartier twee maal verhuizen en een serie van in totaal dertig foto’s dat is geen sinecure. En dan nóg het ultieme moment missen! Maarrrrr het is een mooie gebeurtenis om te zien toch? Een sociaal woningverhuisproject op een bijzondere Nederlandse Gemeente.

De Oosterschelde is een Natura2000-gebied met een schitterende flora en fauna. De kwaliteit van dit gebied (Europees Habitattype H1160) wordt onder meer gemonitord met behulp van ‘Typische Soorten’. Een recente analyse wees uit dat meerdere van deze soorten in aantallen zijn afgenomen tussen 1994 en 2018.

Europese habitattypen

De Europese natuur staat al vele decennia onder druk. Om een verdere verslechtering tegen te gaan en de biodiversiteit te behouden, worden in Natura 2000-gebieden bepaalde dieren, planten en leefgebieden (habitats) beschermd. Zo voorkomen we dat de natuur in Europa niet alsmaar meer van hetzelfde wordt. In 1979 is daarvoor de Vogelrichtlijn opgesteld en in 1992 de Habitatrichtlijn. Deze richtlijnen bestaan uit twee delen: soortbescherming en habitatbescherming. Door de Europese Unie zijn in deze richtlijnen tal van habitattypen gedefinieerd. Eén daarvan is het Europese Habitattype H1160: ‘Grote, ondiepe kreken en baaien’, waaronder in Nederland de Oosterschelde valt.

Beoordeling

De kwaliteit van elk Europees Habitattype (ook wel Natura2000-Habitattype genoemd) dient door een lidstaat eens in de zes jaar te worden beoordeeld. Die beoordeling wordt via een zogenaamde Artikel 17-rapportage aan de Europese Unie verstrekt. De beoordeling van veranderingen in een Habitattype wordt mede gedaan op basis van aantalsveranderingen van Typische Soorten. Dit zijn soorten die bruikbaar zijn als indicator voor een goede abiotische toestand of biotische structuur. Het gaat bij deze soorten dus niet om bescherming maar wel om de sterke indicatieve waarde. Elk Europees Habitattype, dus ook de Oosterschelde, heeft eigen Typische Soorten.

De bij het MOO betrokken Typische Soorten nemen gemiddeld in aantallen af. Maar er zijn ook Typische soorten die stabiel zijn gebleven over de periode 1994-2018, zoals de Zeeanjelier (Metridium senile; links), en soorten die zijn toegenomen in deze periode, zoals de Botervis (Pholis gunnellus; rechts). (Bron: links: Ad Aleman; rechts: Marion Haarsma).

Typische Soorten van de Oosterschelde (H1160)

Het Monitoringproject Onderwater Oever (MOO) is een meetprogramma van het landelijke Netwerk Ecologische Monitoring (NEM). Het werd gestart in 1994. Binnen het MOO leggen vrijwilligers (sportduikers) op gestandaardiseerde wijze waarnemingen vast. Bij de monitoring zijn de volgende 17 Typische Soorten van de Oosterschelde (H1160) betrokken: zee-anjelier, mossel, platte oester, wulk, strandkrab, schelpkokerworm, haring, schar, wijting, gewone zeedonderpad, botervis, bot, schol, zwarte grondel, steenbolk en puitaal. Daarnaast zijn sinds 2014 kokkel, zeeklit (hart-egel), zeestekelbaars, zeepier, geep, brakwatergrondel en glasgronden op het MOO-formulier opgenomen, maar voor deze zeven Typische Soorten geldt dat ze nu nog niet met de berekening van de Soortgroep Trend Index meedoen.
Om praktische redenen zijn negen andere Typische Soorten van H1160 (nu nog) niet bij de MOO-monitoring betrokken (te weten: groot zeegras, klein zeegras, zeeduizendpoot, zandzager, Bathyporeia elegans, bulldozerkreeftje, pijlstaartrog, ansjovis en bruinvis).

Afname Typische Soorten in de Oosterschelde

In 2019 zijn ruim 900.000 MOO-waarnemingen uit de periode 1994 tot 2018 in opdracht van Wageningen Marine Research nog eens grondig gecontroleerd (gevalideerd) door tal van experts. Vervolgens zijn voor 162 soorten uitgebreide trendanalyses uitgevoerd. De uitkomsten zijn gepubliceerd in de rapportage ‘Het Duiken Gebruiken 4‘. Hieruit blijkt dat de bij het MOO betrokken Typische Soorten gemiddeld zijn afgenomen tot een niveau van 47 procent ten opzichte van 1994, dat als basisjaar op 100 procent is gesteld (zie figuur hieronder).

Soortgroep Trend Index (STI; grijze stippen) van 17 Typische Soorten die zijn betrokken bij het Monitoring Project Onderwateroever (MOO) berekend voor de Oosterschelde (Habitattype ‘Grote, ondiepe kreken en baaien’, H1160). De blauwgroene lijn geeft de trend, de lichtgroene lijnen het daarbij behorende betrouwbaarheidsinterval. (Bron: Het Duiken Gebruiken 4, Stichting ANEMOON).

‘Kenmerkende Soorten’ als aanvulling op de Europese Typische Soorten

De habitat van de Oosterschelde is door de aanleg van de Deltawerken zeer sterk veranderd. In een ver verleden werd hard substraat alleen gevormd door mossel- en oesterbanken. Nu bestaan de oevers van de Oosterschelde ook onder water grotendeels uit steenstort. Zo ontstonden grote oppervlakken kunstmatige rotskust. Doordat rivierwater wordt omgeleid is het zoutgehalte veel stabieler geworden en zijn overgangen van zoet naar zout water verdwenen. De Oosterschelde kreeg daardoor steeds meer kenmerken van een baai langs een rotskust. Hierdoor wordt ook steeds duidelijker waarom de Oosterschelde nadrukkelijk niet bij de EU is aangemeld als een ander Habitattype, zoals H1130 (Estuaria) of H1140 (Slik- en zandplaten). Om die reden zou het goed zijn ook nog een aantal andere vooral aan hard substraat en een stabiel zoutgehalte gebonden diersoorten bij de beoordeling van de kwaliteit en functies van de Oosterschelde te betrekken. In ‘Het Duiken Gebruiken 4‘ wordt toegelicht welke aanvullende Kenmerkende Soorten nog meer van belang zijn om de kwaliteit van de habitat in de Oosterschelde te monitoren. Het betreft de volgende 15 soorten: geweispons, zeedahlia, gorgelpijp, purperslak, zeekat, zwarte galathea, veranderlijke steurgarnaal, gewimperde zwemkrab, gewone zeester, gewone zeeappel, pauwkokerworm, doorschijnende zakpijp, slakdolf, steenslijmvis en vorskwab. In alle gevallen zijn de genoemde soorten bij het MOO betrokken; er is derhalve geen extra monitoringsprogramma nodig.

Typische en Kenmerkende Soorten

Door meer soorten bij de beoordeling te betrekken ontstaat een nog genuanceerder beeld van de veranderingen. Worden de trends van zowel de Typische als de genoemde aanvullende Kenmerkende Soorten tezamen bepaald, dan daalt de Soortgroep Trend Index ten opzichte van 100 procent in 1994 naar circa 60 procent in 2018. Als berekeningen worden gedaan voor verschillende soortgroepen, komt naar voren dat vissoorten gemiddeld in aantallen afnemen, dat de sessiele soorten (vastgehecht aan hard substraat) stabiel blijven en dat de vagiele soorten (vrij kruipende en over de bodem lopende organismen) toenemen (zie figuur hieronder).

Soortgroep Trend Index (STI; grijze stippen) van Typische Soorten én aanvullende Kenmerkende soorten die zijn betrokken bij het Monitoring Project Onderwateroever (MOO) berekend voor de Oosterschelde (het Europese Habitattype ‘Grote, ondiepe kreken en baaien’, H1160) en uitgesplitst voor drie soortgroepen. Links: Vissen; midden: Sessiele soorten (vastgehecht aan hard substraat); rechts Vagiele soorten (vrij bewegend over de bodem). De blauwgroene lijn geeft de trend, de lichtgroene lijnen het daarbij behorende betrouwbaarheidsinterval. (Bron: Het Duiken Gebruiken 4, Stichting ANEMOON).

Oorzaken

In de Oosterschelde vindt de laatste jaren een duidelijke verschuiving plaats in de aantallen van bepaalde soorten. Duidelijk is dat de functie van de Oosterschelde als leefgebied voor vissen is verminderd. De duiding van deze resultaten is nog in volle gang. Kortom: wordt vervolgd.

Tekst: Luna van der Loos en Adriaan Gmelig Meyling, Stichting ANEMOON
Foto’s: Ad Aleman; Marion Haarsma, Stichting ANEMOON (leadfoto: De Puitaal is een Typische Soort van het Europese Habitattype H1160 ‘Grote baaien’ en net als meerdere andere Typische vissoorten significant afgenomen in de Oosterschelde gedurende de loop van 1994 tot en met 2018)
Figuren: Afkomstig uit ‘Het Duiken Gebruiken 4‘

Dit artikel is uitgebracht door Stichting ANEMOON en met toestemming overgenomen van Nature Today.

Acrobatentoeren

Zoiets unieks moet toch vast gelegd worden, maar natuurlijk wel zonder mama frogfish lastig te vallen en de eitjes niet te beschadigen. Er zat dus maar één ding op om dit voor elkaar te krijgen – als een acrobaat langs de rifwand. Er kwamen namelijk een paar eitjes net boven de zijkant uit. Met instellingen op de gok voor de lucky shot zwom ik een stukje naar achteren en omhoog. Vervolgens kantelde ik me naar voren tot ik helemaal op mijn kop hing. Met veel mazzel precies boven het kleine plukje eitjes dat zichtbaar was. Het waren 2 shots, waarna de stroming mij uit positie bracht. De gids was net zo enthousiast over de vondst en we hebben nog een poging gedaan om tegen de stroom in zwemmen. Helaas mislukte dit – de stroming was te sterk. Jammer, maar ik straalde al van oor tot oor na het zien van dit unieks.

Vol enthousiasme kwamen we het water uit. Direct werd de camera erbij gepakt om de shots te bekijken. Een bijna compleet babyfroghfishje was duidelijk te zien, klaar om zijn ei uit te komen. Het liefst had ik een nieuwe fles om gedaan om weer het water in te plonzen, maar de stroming liet dit helaas niet toe. De gids beloofde de volgende dag samen met mij nogmaals de duik te maken met het risico dat de eieren al uitgekomen waren. Op de foto waren namelijk ook een heleboel lege eieren te zien. Deze duik konden ze mij in ieder geval niet afnemen, wat de duik de volgende dag ook zou brengen. De vondst en de shots waren voor die dag in ieder geval genoeg spraakstof. De dag erna troffen we helaas alleen wat lege eieren hangend op een stukje koraal en was mama frogfish verdwenen.

Grotere roofvissen, zoals tonijnen en haaien, zijn het meest actief in de wateren bij de keerkringen van de aarde, zo schrijven Britse, Canadese, Israëlische en Zwitserse onderzoekers in het vakblad Nature Communications. Eerder ging men ervan uit dat deze roofvissen vooral rondom de evenaar jagen.

Des te dichter op de evenaar, hoe meer diersoorten er aan land en in het water te vinden zijn. Maar volgens de onderzoekers is er nog weinig bekend over de mate van interactie tussen diersoorten in verschillende gebieden op aarde.

Nu concluderen biologen dat, hoewel de diversiteit groter is bij de evenaar, roofvissen vooral actief zijn rondom de Kreeftskeerkring en de Steenbokskeerkring en in mindere mate rond de evenaar.

Dit blijkt uit data die zijn verkregen op basis van 900 miljoen aanvallen door roofvissen op neergelegd aas tussen 1960 en 2014. Het gedrag was constant al deze jaren.

Het is niet zo dat vissen meer jagen als ze verder van de evenaar leven. Dichter bij de poolgebieden hebben prooidieren minder te vrezen van de vissoorten. Daar staan ze vooral op het menu van zeezoogdieren en vogels.

Bron: NU.nl

De tip van de dag komt vandaag van Marloes Otten. Zij haalt het zeeleven in huis.

Je kunt nu de leukste dieren bekijken en fotograferen vanaf de bank! Dat is nog eens onderwaterfotografie: nat worden is er niet bij!

Open Google op je telefoon of tablet* en typ een dierennaam in, bijvoorbeeld ‘haai’. Klik vervolgens op ‘weergeven in 3D’.  Je camera komt nu in beeld (misschien moet je even toestemming geven) mét de haai! De haai zwemt nu ineens in je huiskamer, keuken of badkamer. Of je hebt ineens een schildpad op de bank, of een octopus in de schommelstoel.

Om het echte duikgevoel vast te houden ga jij in bad met een haai of onder de douche met een schildpad. En natuurlijk deel je de foto’s met ons!

Waterdieren die je in 3D kunt bekijken, zijn een zeeduivel, schildpad, octopus, keizerspinguïn en haai.

Wil je liever iets anders in je huis? Kies dan leeuw, tijger, jachtluipaard, egel, eend, wolf, geit, rottweiler, slang, adelaar, bruine beer, alligator, paard, shetlandpony, ara, mops, kat, golden retriever, labrador.

*Om deze nieuwe functie te gebruiken heb je op een iPhone iOS 11.0 of hoger nodig en op Android smartphones 7.0 of hoger. De huidige generatie smartphones beschikt hierover en ook de meeste iPads ondersteunen de functie.

Nieuwsgierig gaan Duikreporters Richard en Marielle richting het Grevelingenmeer. De laatste duik was te lang geleden. Zullen ze de grote aantallen slakjes tegenkomen die alle berichten doen geloven?

Datum: 15 maart 2020
Duiklocatie: Dreischor-Parking

Het is half maart en eindelijk kunnen we weer een keer het Zeeuwse water in. Begin november was de laatste keer. Diverse blessures en lichamelijke ongemakken zorgden er steeds voor dat we niet het water in konden. We vullen onze flessen bij Waterworld en rijden richting Dreischor. We hebben zin in een simpel duikje met goed zicht en veel slakjes. Volgens de diverse berichten is dit momenteel ‘the place to be’. Het is rustig, met drie auto’s op deze doordeweekse dag. We kleden ons om en wandelen richting de steiger. Niet veel later zakken we onder. Prima zicht en het water is nog steeds ruim acht graden. We scharrelen even rond tussen de meest westelijke rifbollen. Mariëlle gaat met de tergipes aan de slag. Ik speel even kiekeboe met een blonde grondel in een oester. Leuk dat ik overal de driekant kokerworm tegenkom. Uiteraard ook weer talloze groene wierslakken en nog wat plooislakken. We gaan even wat vaart maken, want we willen richting het voormalige kasje. Op ons gemak duiken we over het zand richting de kas. Mariëlle komt naar me toe en laat me haar computer zien. Oops, batterijen op, tja dat ding had ook al ruim vier maanden niets liggen doen. Ik laat haar de diepte en tijd zien en we duiken verder. We zijn op bekend terrein en één computer is voldoende. Even later komen we bij de ingestorte kas, die vol zit met de schitterende brede ringsprietslakken. Bovenop zitten de slakken heerlijk te eten en Mariëlle probeert er een mooie close-up van te maken.

Ik geniet van het mooie zicht en de andere slakken. Kom op het frame ook een kleine vlokslak tegen. We liggen er alweer 40 minuten in en de tijd gaat snel. Mariëlle vraagt of ik de camera wil en geeft hem over. Ik kijk weer op mijn computer en zie dat het scherm knippert en trilt en steeds terug springt naar 1 januari. Batterijspanning is heel laag. Gatfer, hoe is het mogelijk twee computers die er binnen een half uur mee stoppen. We besluiten dat het niet echt handig is om hier nu te blijven en duiken terug over het zand richting de rifbollen. Lucht zat, maar super irritant om je computer niet te hebben. Hoe diep, hoe lang, ik besef dat je ongemerkt toch veel op dat ding kijkt. Op het zand nog diverse kleine vlokslakken en een aantal brede ringsprietslakken.

We blijven een xx minuten hangen zodat ik mijn plaatjes kan schieten. Met 70 bar zijn we weer bij de rifbollen. Ik wil nog even langs bij de blonde grondel in de oester. Na even zoeken heb ik hem weer gevonden. We spelen weer kiekeboe en met een paar leuke plaatjes op zak doen we een veiligheidsstop. Hoe diep en hoe lang zullen we nooit weten. Tevreden kleden we ons om, vullen de flessen weer en maken alweer plannen voor volgende week.

Een week later blijkt dat er voorlopig geen duikdagje meer aan zit te komen. De veiligheidsregio Zeeland wil toeristen en dagjesmensen niet meer naar Zeeland zien komen. Een logisch vervolg op de steeds strenger worden maatregelen in Nederland. We hebben dus tijd tijd genoeg om die batterijen te laten vervangen. Hopelijk duurt onze volgende duikstop niet weer vier maanden. Wij bergen onze spullen voorlopig weer op en hopen dat alle maatregelen zullen helpen het virus onder controle te krijgen, maar gezien de enorme explosie op onze aardbol gaat dat nog weken of maanden duren. Komende weken wordt het thuis visjes in de vijver en ons aquarium kijken.

Het bijna 260 km lange Ningaloo Reef eindigt bij Exmouth. Het is een magische plek waar ik veel onderwatermomenten heb ervaren die ik nooit meer ga vergeten.  Maar in die zes maanden was het hoogtepunt zonder twijfel het zwemmen met bultruggen.

Op zoek

Een vriend had een klein bootje waar je met maximaal vier personen op kunt.  Hij is een surfer, maar als de zee plat was en hij niet kon surfen, gingen we met de snorkels op pad! De migratieroute van bultruggen stopt bij Exmouth – de dieren gaan hier de baai in om hun baby’s te trainen en zwemmen daarna weer terug richting Antarctica.  Toen we met het bootje vertrokken, zagen we al overal bultruggen zwemmen en springen. Dit was al een belevenis op zich.

Na een uurtje varen hadden we eindelijk de kans om het water in te gaan met deze enorme dieren. Ik liet me het water in glijden, maar ik zag niets. Mijn adrenalinepijl ging door het dak en mijn hart klopte als een razende. De anderen stonden nog op de boot om mij aanwijzingen te geven. Ze stuurden me vanaf de boot. Uit het niets verschenen er drie bultruggen voor mijn neus. Ik kon mijn ogen niet geloven: wat een megagrote dieren! Ik had een paar seconden de tijd om een foto te schieten voor ze weer uit beeld verdwenen.

Meer!

Het duurde even voor mijn hart tot rust kwam. Ik klom snel de boot in en wilde maar een ding: op zoek naar meer! Na een tijdje zagen we de rug van een walvis die op één plek stil in het water lag. We brachten de boot op een afstandje tot stilstand. Deze keer gingen we allemaal het water in. Tot onze verbazing was het een moeder met haar kalf die aan het rusten was.

Ongelooflijk

Wat een ongelooflijk moment om dit mee te mogen te maken! Als ik eraan terugdenk, kan ik de grijns weer niet van mijn gezicht afhalen! Dit was echt de mooiste duik!

De tip van de dag komt van Maurits van Gulick. Hij heeft een klusje voor je.

Spoel jij je masker na elke duik? Vast wel! Maar maak je hem ook wel eens heel grondig schoon? In de hoekjes en onder de randen kan het nodige vuil zich ophopen: dagcrème, zout, zonnebrand – dat is niet weg als je het masker na de duik alleen snel even onder de kraan houdt.

Nu is het moment voor een grondige schoonmaakbeurt om alle hoekjes en gaatjes van het vuil te ontdoen.

En als het masker heel erg vies is (maar alleen dan!), kun je het ook in de vaatwasmachine stoppen. Zorg wel dat de temperatuur maximaal 50 graden is.
Leg je duikmasker boven in de vaatwasser met de binnenzijde van de glazen naar beneden. Doe dit niet terwijl er ook vette pannen in de machine staan!
Je moet dit niet te vaak doen want door het spoelmiddel in de vaatwasser corroderen de glazen sneller. Transparant silicone kleurt bovendien wit door een wasbeurt in de vaatwasser en bijna alle silicone wordt dof.

Het begon voor Duikreporter Robbin met een duikopleiding en de droom van een baan als duikgids. En het kwam zo ver!

Datum: 29 augustus 2019
Duiklocatie: Pont d’en Gil Menorca

Na lang wikken en wegen besloot ik in het voorjaar van 2019 om te beginnen aan mijn divemaster opleiding. Het voelde alsof ik er klaar voor was. In 2008 begon ik met duiken, ik was toen 13 jaar oud. Eens per twee weken doken we in het zwembad. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik opkeek tegen al die mannen en vrouwen. Ik was direct onder de indruk. Wat zagen die mensen er ongelofelijk stoer uit en wat een ingewikkelde apparatuur! Samen met de instructeur en zijn vrouw maakte ik een tour door het zwembad. Ik voelde me als een vis in het water, een wereld ging voor me open. Nog steeds heb ik ontzettend warme herinneringen aan deze mensen. Als ik terugdenk aan alle zwembadlessen, denk ik aan de kalmte en vriendelijkheid die zij uitstraalden. Iedere twee weken doken we in het zwembad. Doordeweeks op school kon ik aan niets anders meer denken. Die twee weken duurden zo ontzettend lang.

Tijdens mijn divemaster opleiding dacht ik steeds vaker na over hoe het zou zijn om daadwerkelijk als duikgids in het buitenland aan de slag te gaan. Voorzichtig speurde ik naar vacatures op het internet. Ik had zes weken zomervakantie, zou het dan toch mogelijk zijn om die zes weken met een duikbaan te vullen? Enkele weken later volgde de Duikvaker. Lopend langs de stands van buitenlandse duikcentra fantaseerde ik over mijn eigen duik carrière. Hier en daar ging ik het gesprek aan en stelde ik vragen over de arbeidsmarkt.

Eenmaal thuisgekomen speurde ik verder naar vacatures en begon ik me te verdiepen in de duikcentra die bij de vacatures hoorden. Ik besloot er een mailtje op te wagen. Het mailtje ging naar Menorca, Spanje. Dit duikcentrum, Son Bou Scuba, leek perfect bij me te passen. De eigenaar is Nederlands, de website oogt verzorgd, het is niet al te ver weg en het eiland leek me prachtig. Al met al leek dit me een perfecte kandidaat. Om mijn kansen te spreiden stuurde ik in de daarop volgende weken nog acht mailtjes naar verschillende duikcentra.

In april kwam de verlossende mail, van mijn nieuwe werkgevers Joop en Muriel, uit Menorca. “Bedankt voor het wachten! Ik heb goed nieuws; je mag komen als je wil.”

Halverwege juni begon mijn “zomervakantie”. Om 15:00 uur reed ik van mijn werk naar huis. De volgende ochtend zat ik om 7:00 uur in het vliegtuig, klaar om aan een nieuw avontuur te beginnen. De eerste dag ontmoette ik mijn collega’s, betrok ik mijn kamer en ging ik al direct aan het werk. Ik voelde me aanvankelijk wat onzeker, ik was toch helemaal nieuw in deze branche. Er volgde een korte inwerkperiode. Al wennend aan het nieuwe ritme leidde ik al gidsduiken, keek ik mee met introductieduiken en verzorgde ik briefings. Uiteraard hoorde het nodige sjouw- en schoonmaakwerk ook bij mijn werkzaamheden.

De dagen waren lang en intensief, het seizoen was op zijn hoogtepunt. Het werk verliep steeds soepeler. De sfeer met collega’s en klanten was top. De eerste keer dat een klant een leuke Tripadvisor recensie schreef over mij als duikleider is onvergetelijk. Ik was vervuld van trots.

Het werk is intensief, kwaliteit en veiligheid staan voorop. Maar ondertussen is er tijd genoeg om te genieten. Wat een voorrecht om hier aan het werk te zijn. Het zonnetje is fijn, het eten is heerlijk, klanten zijn in de vakantiestemming en de duiken zijn fantastisch. Soms hoor ik van Nederlandse buddy’s dat ze de Middellandse Zee saai vinden. Ik ben het daar niet mee eens. De landschappen zijn ongelofelijk mooi. Grote rotsformaties, tunnels en prachtige caverns. Als je de duikstekken afspeurt zie je dat het er wemelt van het leven. Octopussen, zeebaarzen, murenes, schorpioenvissen, barracuda’s, zeenaalden en slakjes zoals de flabellina stelen de show.

In de middag gaan Joop en ik af en toe een funduik maken. Op een zeker moment staat Pont d’en Gil op het programma. Pont d’en Gil is een natuurlijke brug. Een grote rotsformatie die de zee in lijkt te steken. Onder de formatie zit een boog waar je onderdoor kunt varen. Het uitzicht is fenomenaal. We tuigen onze sets op, gaan te water en we duiken langs een steile wand naar beneden. Alle wieren golven op een rustige natuurlijke manier ritmisch als een hartslag heen en weer. Onder water zien we de boog van rotsen over het wateroppervlak heen buigen. De duikstek staat bekend om zijn cavern. De opening is reusachtig! Bij de ingang ligt een aantal schorpioenvissen op ons te wachten. In de grote opening voel ik me maar wat klein. Eenmaal binnen maken we een vijfmeter stop om vervolgens in een gigantische luchtkamer aan de oppervlakte te komen.

Na de vijfmeter stop stijg ik op en steek ik mijn hoofd boven het wateroppervlak uit. Wat ik dan zie is onbeschrijfelijk. Toch doe ik een poging. Reusachtige druipstenen, stalagmieten én stalactieten, stelen de show. Het is een sprookjesachtig tafereel. Door het bewegende water voel ik aan mijn oren dat de druk in de cavern steeds een beetje verandert, een bijzonder gevoel. We zwemmen aan de oppervlakte. Aan de druipstenen lijkt wel geen einde te komen. Wij duikers zijn bevoorrecht, want deze plek is immers over land niet te bereiken. Hoeveel mensen krijgen de kans om dit soort plekken te bezoeken? Eenmaal uit het water zien we de zon verdwijnen achter de westkust van Menorca.

Foto’s door Joop en Robbin

Dutch Maritime Productions, de storyteller van de onderwaterwereld, brengt elke week een gefilmd Verhaaltje uit onze Noordzee. Deze aflevering: wormen.

Wormen die onder water leven, zien er heel anders uit dan de meeste mensen verwachten. Ze zijn in tegenstelling tot hun soortgenoten aan land niet vies, glibberig en onaantrekkelijk. Wormen onder de waterspiegel hebben prachtige vormen en soms ook de mooiste kleuren. En ze zijn nog nuttig ook! Ze leveren een bijdrage aan de kwaliteit van de bodem en het water.

Dutch Maritime Productions, de storyteller van de onderwaterwereld, brengt elke week een gefilmd Verhaaltje uit onze Noordzee. Deze aflevering: sponzen.

Sponzen zijn dieren, die leven in de zee. Het zijn ingenieuze wezens of eigenlijk is een spons een hele kolonie van ontelbare cellen. Je hebt ze in alle vormen en maten. Ze filteren het water en als je goed kijkt, kun je dat zelfs zien. En nog een detail: het zijn de oudste levende dieren op aarde!

Bedankt voor al jullie begrip en steun tijdens deze crisis!

Momenteel verkeren wij allemaal in een bizarre en zeer onwerkelijke wereld. In plaats van jullie op reis helpen, zodat jullie onze prachtige onderwaterwereld kunnen gaan verkennen, hebben wij de afgelopen weken helaas veel slecht nieuws moeten brengen. De enorme impact van het coronavirus raakt ons allemaal diep. Middels deze weg willen wij jullie allen enorm bedanken voor het vertrouwen en wij blijven er álles aan doen om dat vertrouwen te behouden.

Wij begrijpen goed dat niet iedereen in deze tijd bezig is met het uitzoeken van een mooie reis. Maar juíst in deze tijd is het goed om even stil te staan bij de mooie dingen in ons leven. Vooruit te denken over die ene mooie reis die je zo graag nog eens zou willen maken… Schrijf je daarom in voor onze nieuwsbrief, zo houden wij je op de hoogte van de ontwikkelingen in de duikwereld en de fantastische reizen die allemaal voor je klaar staan!

Daarbij werken ook wij niet vanuit ons vertrouwde kantoor in Zeddam, maar de vele e-mails en telefoontjes beantwoorden wij momenteel vanuit diverse locaties. Wij danken jullie allen enorm voor het vertrouwen en wij blijven er alles aan doen om dat vertrouwen te behouden.

Zorg goed voor jezelf én elkaar, zodat wij straks allemaal weer onbezorgd op reis kunnen, onze fascinerende onderwaterwereld mogen ontdekken en onbezorgd kunnen genieten van het leven!

Mafia Island is een klein eiland voor de kust van Tanzania ten zuiden van het bekendere eiland Zanzibar. Alles over de reis ernaartoe en het duiken lees je hier.

Duiken op Mafia Island

Het duiken bij Mafia Island wordt volledig bepaald door de getijden. Er kan gedoken worden vanaf de kant – dit zijn typische muckduiken. Op de zandbodem met wat zeegras vind je de raarste wezens, van slangalen en naaktslakken tot hengelaarsvissen en zeepaardjes. In Chole Bay bevinden zich verschillende duikplaatsen. Dit zijn vooral koraaltuinen met een grote diversiteit aan onderwaterleven. Verwacht geen grote scholen vis, maar wel grote vissen en allerlei klein leven. Het zijn duikplaatsen waar langzaam duiken en goed kijken belangrijk is. Het zicht in de baai is het beste bij hoog water – maximaal 20 tot 25 meter. Bij laag water is het zicht maximaal 10 meter. Ga je echt om te duiken, informeer dan vooraf bij een duikschool op het eiland of jouw reisperiode in de hoog- of laagwaterweek valt. Als het kan, plan je duikweek dan in de hoogwaterperiode.

Als de wind en de omstandigheden het toelaten, kan er ook buiten de baai gedoken worden door duikers met minimaal een Advanced brevet. Tijdens deze wandduiken staat er altijd stroming en duik je langs de wanden met harden en zachte koralen. Het onderwaterleven is hier iets groter dan in de baai, het water meestal net iets kouder vanwege de oceaanstroming. De duiken vanaf de kant, in de baai en buiten de baai zijn heel verschillend en allemaal bijzonder.

Er bevindt zich geen decompressiekamer op Mafia. De dichtstbijzijnde decompressiekamer ish op Zanzibar. Veiligheid heeft dan ook de hoogste prioriteit en decompressieduiken zijn verboden.

De zon is net op als we om zes uur in de ochtend tussen het hoge gras, de bananenbomen en palmbomen het smalle pad naar de duikschool volgen. We worden begeleid door het oorverdovende geluid van duizenden krekels, ontwakende vogels en een onbekend dier dat in de verte schreeuwt. Welkom in Afrika!

We zijn op Mafia Island – na een reis die heel vlot verliep. Alleen al het uitzicht op de besneeuwde top van de Kilimanjaro vanuit het vliegtuig was de hele reis al waard. Het laatste vluchtje in de de kleine Cessna was een ervaring op zich en dan moet onze vakantie eigenlijk nog beginnen!

Mafia Island is een klein eiland voor de kust van Tanzania. Het leven en dus ook het duiken draait hier om de getijden. Tijdens springtij kan het tijverschil wel vier meter zijn. Er wordt vooral gedoken in Chole Bay, waar het zicht bij hoog water veel beter is dan bij laag water. En dat betekent dat we duiken op de beste momenten, ook al is dat vroeg.

Vandaag staan we dus al om zes uur ’s morgens klaar bij de duikschool. Onze duikspullen zijn in de handgemaakte houten boot geladen, we hoeven alleen zelf maar in te stappen. Na een korte boottocht rollen we achterwaarts de Indische Oceaan in.

Welkom onder water

Tijdens de afdaling zien we een grote rog onder ons wegzwemmen. Op de bodem aangekomen schieten honderden kleine, kleurrijke visjes op ons af. Ook de vissen heten ons welkom in Afrika.
We volgens onze gids Hamisi door de koraaltuin. Op de zandbodem staan overal eilandjes van koraal. Er staat deze eerste duik nog vrij veel stroming, dus soms zijn we ergens voorbij voor we het goed gezien hebben. Maar we hebben ook ogen te kort en weten niet goed waar te kijken. Een klein krabbetje twijfelt of hij stoer moet doen of zich moet verstoppen in de anemoon waar hij woont. Een dikke murene kijkt me geïrriteerd aan: ik blokkeer zijn uitzicht. Ik hoor de gids een geluid maken en in het blauw wijzen: een enorme barracuda zwemt rustig voorbij. Terwijl ik opkijk naar de barracuda, ben ik tot tevredenheid van de murene met de stroming weggedreven.

Na de koraaltuin zwemmen we een stuk langs het rif. Tussen het koraal, dat de vorm van een stapel pannenkoeken aangenomen heeft om maar zoveel mogelijk licht te vangen, ontdek ik een grote kreeft. Als ik die wil fotograferen, blijft Hamisi roepen. Mijn ene kreeft was een eenzaam exemplaar. Bij Hamisi wonen zes dikke kreeften samen tussen twee pannenkoeken. Het mooie plaatje van de lange voelsprieten die tussen het koraal uitkomen, valt eigenlijk in het niet bij het patroon van de kreeften als je ze van dichtbij bekijkt. Een combinatie van zebrastrepen op de kop, met een tijgerprint op het lijf, gecombineerd met felle rode en gele patronen. Kreeften met safariprint: welkom in Afrika!

Kleur?

De koraalformaties zijn enorm en opvallend intact en gezond. Het duurt twee duiken voor ik door heb wat er hier anders is dan in andere duikgebieden. Ineens weet ik het: er zijn hier vrijwel geen zachte koralen en sponzen. Daardoor lijkt het rif van een afstandje minder kleurrijk dan je zou verwachten. Dat idee verdwijnt meteen zodra je dichterbij gaat kijken. De vissen, naaktslakken en andere dieren maken met hun felle kleuren het gebrek aan zachte koralen goed. De afwisseling in onderwaterleven is enorm. Tijdens een duik zie je tientallen verschillende naaktslakken en platwormen, kleine garnalen en krabbetjes, maar ook schildpadden, grote baarzen, barracuda, tonijn, murenes en kreeften. Zowel de liefhebbers van macroduiken als de mensen die gewoon op hun gemak langs het rif willen zweven, komen hier volledig aan hun trekken. Wij zijn gek op de bladvissen, die zich ontzettend goed kunnen camoufleren ondanks hun bijzondere kleuren. Zodra we er een vinden, gaan we enthousiast op zoek naar een tweede exemplaar, want deze vissen zijn vrijwel altijd met zijn tweeën.

Sailing home

Na twee duiken wordt met vereende krachten het zeil gehesen en zeilen we met de authentieke dhow op het gemak terug naar de kant. Tot onze verbazing zijn we nog voor het middaguur terug bij de lodge. We ploffen neer bij het restaurant waar ons een lunch met veel lokale producten, vooral vis en fruit wacht. En dan hebben we nog de hele middag om de omgeving te verkennen, op het strand te wandelen en, laten we eerlijk zijn, een dutje op een strandstoel te doen. Welkom in Afrika.

Een andere wereld

Vanaf het strand kijken we uit op Chole Island. Onverwacht kunnen we vanmiddag met een van de gidsen van de duikschool die op Chole woont, mee naar dit bijzondere eilandje in de Chole Bay. Hier lijken de bewoners in een andere tijd te leven. Elektriciteit is er alleen als die ene generator het doet en dat is vaker niet dan wel. De mannen mogen hier meerdere vrouwen hebben en de bevolking bestaat dus grotendeels uit kinderen.

We stappen vanaf de boot in heupdiep water en waden naar de kant. Kinderen bekijken de nieuwe bezoekers vanaf het strand en begroeten onze gids. We volgen hem over smalle paadjes door de jungle en langs lemen hutjes. Ik moet denken aan de boeken die ik als kind las over Afrika en dit is precies zoals ik me het toen voorstelde. Tussen de bananenbomen loopt een magere koe en een paar kippen scharrelen om een hut heen. In de verte horen we gekrijs, dat steeds luider wordt als we dichterbij komen. We hebben de fruitvleermuizen gevonden waar het eiland bekend om staat. Honderden enorme vleermuizen hangen op hun gemak in de bomen of vliegen een rondje om de palm- en bananenbomen.

Voor een hut ligt een hoop zeewier te drogen. Onze gids legt uit dat de vrouwen op het eiland dit verzamelen en drogen terwijl de mannen vissen en boten bouwen. Wandelend over het eiland zien we overal zeewier drogen op zeiltjes en rond bomen. De vrouwen zijn allemaal druk bezig, de mannen zitten bij elkaar en kletsen. We gaan er maar vanuit dat ze beste vistechnieken bespreken….

We komen langs een groepje mannen dat houten boten aan het bouwen is. De mannen van dit eiland staan bekend als specialisten daarin. En zoals we al zagen bij de duikschool en de vissersboten, zijn alle boten hier van hout. Het is ongelooflijk om te zien hoe de grote boten hier volledig met de hand gebouwd worden. De mannen bouwen op de grens van het land en het mangrovegebied. Op deze manier hebben ze beide soorten hout bij de hand: het mangohout groeit aan de ene kant van het pad, het buigbaardere mangrovehout aan de andere kant. Zo goed mogelijk passende stukken hout worden gezocht en met de hand nog iets beter op maat gezaagd. Er komt geen stuk elektrisch gereedschap aan te pas, geweldig om te zien! Morgen stappen we met nog meer waardering op de boot!

Praktische info

Frank en Marloes doken met Mafia Island Diving. Hier kun je dagelijks als je wilt 3 of 4 duiken maken, afhankelijk van het tij. Omdat Mafia Island Diving met meerdere boten vaart, heb je op een en hetzelfde tijdstip vaak keuze uit verschillende duikplaatsen. De starttijd van de (dubbele) bootduiken wordt bepaald door het tij en dat kan variëren van 6 uur tot 11 uur in de ochtend. Tijdens het oppervlakte-interval is er vers fruit, kokos, koffie, thee en water beschikbaar.

Mafia Island Diving ligt aan het strand bij Mafia Island Lodge in Utende, direct aan de Chole Bay. De Lodge heeft 30 kamers, allemaal met eigen veranda aan de tuin, een restaurant en lounge area met wifi.

Klik hier voor meer info over de reis en het duiken.

Met dank aan WildWater Diving Holidays, Mafia Island Lodge en Mafia Island Diving.

De tip van de dag komt van Marloes Otten – voor alle onderwaterfotografen en -videografen!

Nu veel mensen meer tijd hebben, zien we dat fotografen en videografen in al het beeldmateriaal duiken dat nog uitgezocht moest worden. Goed idee!

Vergeet je niet je beeldscherm te kalibreren voor je aan het bewerken begint? Dit hoeft natuurlijk niet iedere keer, maar zeker iedere maand als je wilt dat de kleur op je foto’s klopt.

Om je monitor nauwkeurig te kalibreren heb je een kalibratieprogramma nodig. Dit installeer je op de computer en vervolgens worden de kleuren van je beeldscherm in 3 minuten gecontroleerd en waar nodig aangepast. Deze kalibratiesystemen zijn te koop bij fotowinkels en elektronicawinkels.

In Windows 10 kun je ook een eenvoudige kalibratie doen via Instellingen > Beeldscherminstellingen > Geavanceerde beeldscherminstellingen > Kleurenkalibratie.

Werk je met een Mac, dan doe je een eenvoudige kalibratie via Systeemvoorkeuren > Beeldschermen > Kleur > Kalibreer en doorloop je de beeldschermkalibratie-assistent.

Vanwege de ligging kun je lang niet altijd duiken aan de Windwardside. Maar vandaag heeft Duikreporter Berthold geluk.

Datum: januari 2020
Duiklocatie: Coral Gut & David’s Drop Off

Saba heeft drie duikgebieden, twee aan de leidzijde van het eiland: de Pinnacles, bergpunten die tot 25 meter onder de oppervlakte komen en vaak heel helder zijn doodat ze behoorlijk ver uit de kant liggen. Duikplaatsen dichter bij de kant, die door de  vulkanische asmuren (boven water) aan die kant van het eiland meer  last hebben van stof en zand. En de Winwardside, de windkant van het eiland, waar de Noord-oostpassaat beukt op de vulkanische kustrotsen. Het water is er heel helder, maaarrrr……. de keren dat je er kunt duiken zijn zeldzaam: Alleen bij wind verkeerd- en windstille omstandigheden. Nu is er vrijwel windstilte en ik vraag direct:”Kunnen we naar de Winwardside?”. “Tuurlijk!”

Dus doen we Coral Gut en David’s Drop Off. Deze kant van het eiland staat bekend om zijn gezonde en grote Elandgewei koralen. De koralen die minder diep staan zijn massief van vorm, zij moeten de golven van de N-O passaat weerstaan….. Maar zij hebben vaak bewoning van kleine gele rakkers die dansen in de zon…of Koraalvlinders…

De Elandgeweikoralen die dieper staan zijn gracieuzer, fragieler……. De oppervlakte van het water is niet meer te zien, maar de zon is verder weg… Het zijn eigenlijk rijkende handen naar de zon……. Extra geaccentuueerd door de afwezigheid van vissen…

Bewoners zijn er in allerlei soorten en maten. Pelagisch zoals dit schildpad dat tussen de koralen, gorgonen en zeewaaiers doorzweeft….

De rotsen onder water zijn vaak afgerond. Soms wordt daar gebruik van gemaakt door een “tapijtje” met mooie kleuren….

Tussen de rotsen is toch ook nog vaak grauw koraalzand, waar Heremietkreeften met blauwe ogen acte de présance geven. Zoals deze gorterik die het huis van een Coch als zijn huis gebruikt……

De duiken: 32,5 bij 55 en 23,5 bij 55.

Komodo Nationaal Park

Vandaag varen we richting het Komodo Nationaal Park en tijdens een trip van ruim twee uur krijgen we al ontzettend veel moois te zien van de omgeving. Schitterende kleine eilanden, vaak onbewoond, met hagelwitte stranden en metershoge palmbomen: een plaatje! Het water is kristalhelder en het licht neemt alle kleuren aan als het in de hekgolf van de boot zijn breekpunt zoekt. Maar hoe verraderlijk kan dit water zijn… Dat horen we meteen tijdens de eerste briefing.

Onrustige duikgenen

Hila, onze gids tijdens deze eerste duik van de dag, geeft een duidelijke briefing. Het kan een pittige duik worden, rifhaken mee, sterke stromingen en grote kans op haaien. Dit is waar we voor duiken maar toch… met enige onrust in mijn duikgenen gaan we ons omkleden. Ik maak me toch zorgen om de verraderlijke stromingen en mijn kids. Hoe gaan ze dit ervaren? Hoe lossen ze de onverwachte keerzijde van de elementen in de woeste stroming op?

Werken onder water

De commandosprong in het warme oceaanwater brengt je direct een paar meter verder van het schip en ja, de kids ervaren dit ook maar maken zich er niet zo druk om. John en ik zorgen voor elkaar.

Hila blijft zoals hij mij heeft gegarandeerd bij de kids en zwemt de benen uit zijn lijf om bij Nick en Lisa de rifhaken aan een rots te bevestigen. De beloning voor al onze inspanningen is het spotten van een aantal haaien…. Super gaaf!

De stroming is er bijna altijd, voor een duiker een perfect middel om goed uitgetrimd en daardoor zeer relaxed langs schitterende wanden te zweven. De wanden staan vol met zwierende gorgonen, allerlei soorten koraal met prachtige kleuren en een groene murene die met zijn kop uit een rots komt. Dit alles vormt een adembenemend kleurenpallet vol leven. Onder een groot tafelkoraal kunnen de blauwe zeester en een oude schildpad uit de stroming blijven en even rust vinden.

Tussen rotsen en kliffen kan het heftig tekeer gaan. Als de heftige stroming mijn ademautomaat uit de mond wil trekken, bijt ik nog even extra hard op mijn bitje……Dit is echte en sterke stroming!

Watergeweld

Bij de duikstek Batu Bolong maken we de tweede duik. Als we het onbewoonde eilandje naderen, zien we de steeds heftiger wordende stroming. Aan boord is het geweldig om dit watergeweld te zien en te horen. We zien in het water wilde draaikolken van links naar rechts verplaatsen, wat een power!

Gelukkig is het tijdens onze duikvakantie geen volle maan – dan is de aantrekkingskracht tussen zon en maan nog heftiger.

In de luwte van het eiland vinden we met de boot beschutting en maken daar één van onze mooiste duiken.
De woeste watermassa aan de oppervlakte staat in schril contrast met de rust onder de waterspiegel. Een denkbeeldige muur aan beide kanten van het eiland geeft de stromingslijn aan. Buiten deze stromingslijn zal een duiker opgepakt worden door de heftige stroming en dan is er geen houden aan, dus veiligheid boven alles… blijf altijd achter de gids!

Het is voor hem bijna onvoorstelbaar, maar Duikreporter Dennis staat al een maand droog. Een mooi moment om terug te kijken op de laatste duiken die hij in Lanzarote heeft gemaakt.

Datum: 13-03-2020
Duiklocatie: Playa Grande, Puerto del Carmen, Lanzarote.

Alweer een maand geleden was de laatste duik die we hebben gemaakt sinds we op 14-03-2020 onze deuren moesten sluiten. Zoals elk ander bedrijf in Spanje, en natuurlijk met ons kont in huis moeten blijven zitten. Daar droog je wel van uit! Meer tijd voor digitale bezigheden zoals een Duikreport! Een mooi moment om terug te kijken op de laatste duik(en) die we hebben gemaakt.

Elke duik is weer anders, altijd is er weer wat nieuws te vinden qua leven. Of is het geen leven dan een nieuwe ervaring rijker met bepaalde situaties.

Op de Canarische eilanden hebben ze een website net als Stichting Anemoon waar je je waarnemingen kan registreren. Het heet RedProMar, het is vanuit de regering. Als je iets qua soort niet weet kun je het of opzoeken in hun systeem of als je een foto hebt gemaakt is het mogelijk dat je het upload en een bioloog gaat proberen de soort te identificeren.

Zelf ben ik erg fanatiek geworden op de website met vele soorten die ik heb geüpload.
Ook het duiken word er leuker op, want je gaat met een andere blik de wereld om je heen bekijken. Je probeert te identificeren wat je ziet, als je iets niet herkent, maak je er een foto van en later probeer je het op te zoeken of doe je de foto inzenden.

Je kunt ook waarnemingen van andere zien bijvoorbeeld Walvishaaien zijn al meerdere malen gespot bij de Canarische eilanden! De waarneming is op te zoeken met foto, datum van de waarneming en locatie. Op de website had ik bijvoorbeeld ook soorten gevonden die ik niet wist dat deze te vinden waren op de Canarische eilanden. Zoals de Frogfish/Voelsprietvis of de Mantisshrimp/Bidsprinkhaankreeft.

De laatste duiken die gemaakt zijn had ik een paar waarnemingen die ik of al eerder had gezien maar nog geen foto van heb kunnen maken of iets totaal nieuws. Bij het begin van een van deze duiken bij ons huisrif kwamen we de gewone octopus (octopus vulgaris) tegen met wel een hele bijzonder houding. Waarschijnlijk om zich zelf groot te maken en om ons af te schrikken, erg bijzonder!

Een duik locatie heeft zeegras wat op de Canarische eilanden niet op vele locaties te vinden is. Verschillende dieren leven graag in deze grasvelden zelfs zeeschildpadden!
Een soort waar ik al heel lang naar op zoek was een Neritina Slak soort genaamd smaragdia viridis. Elke keer probeer ik te zoeken naar deze slakken soort en deze keer was het raak, eindelijk!

Aan het einde van de duik zijn er vaak rotsen op geringe dieptes waar je tussen kleine spleten vele vreemde soorten kunt vinden. Een van de soorten die we hebben gevonden was de schildvis soort Lepadogaster candolii. Deze vis soort heeft een zuignap op zijn buik waarmee die zich vast kan houden op rotsen, hoe bijzonder is dat!

Zo zie je maar, ik woon en duik al 3 jaar op Lanzarote en toch vind je telkens iets nieuw!

Hopelijk na deze vreemde situatie zoeken we samen naar soorten op Lanzarote?

Veel sterkte in deze moeilijke tijden en groetjes uit het warme Lanzarote!